Al sinds jaar en dag is er een bepaalde wrevelige verhouding tussen Rotterdam en Amsterdam. De laatste stad wordt dan ook vaak door ons 020 genoemd, refererend aan de eerste 3 cijfers van een vaste telefoonaansluiting aldaar. Vriend en vijand zijn het erover eens dat bij vergelijking van beide steden Rotterdam nu zo ver voorligt in de competitie van goed en kwaad, dat genoemde ergernis nu bijna uit de wereld is. Een laatste bewijs van onze superioriteit ten opzichte van Amsterdam, de knock-out, is het bezoek van onze burgemeester aan Washington. Wat stond hij daar mooi, hè? Stoer de hand schuddend van een andere man, die er zeker gaat komen, als hij in acht neemt, wat onze burgemeester allemaal vertelt. Biden heette die ander. Goed om te zien dat een groot land als de USA ons over laat komen om te horen hoe wij de uitwassen van godsdienstfanatisme te lijf gaan.

Nee, onze burgemeester was duidelijk. Hij gaf aan dat je best tolerant mag zijn maar als er grenzen worden overschreden, er direct en hard moet worden ingegrepen. Zo doe je dat! Later kwam hij nog eens op CNN om zijn standpunt uit te leggen. Zacht als het kan, hard als het moet. Onze Charlie, zal ik maar zeggen. Geweldig, en ook prettig om te merken dat de stad in de afwezigheid van onze eerste man gewoon zonder incidenten doorging. En toen kwam de klap, Feyenoord in Rome. Ervan uitgaande dat, net als in Rotterdam, alles van waarde weerloos is, gingen ze in Rome los. Een historische fontein werd gesloopt. Het hart van Rome werd er door enkele Rotterdammers uitgerukt. Dachten ze dat het de bomproofe waterbak op het Hofplein was? Schade immens, daders bekend dank zij alle camera’s die er hangen en de hooligans die zijn opgepakt. Kortom, meneer Aboutaleb, u bent nog niet klaar. Nu is het tijd om naar Rome te vliegen en te vragen hoe om te gaan met voetbalfanatisme. Liefst met hangende pootjes. En, om eerlijk te zijn, te zeggen waarom wij geen terroristische aanslag van jihadisten vrezen. Wij zijn zelf terroristen.

Eduard Schuringa