Soms denk ik: Heb ik werkelijk een engel op mijn schouder die mij behoedt? Of is het leven niet zo rampzalig als we denken? Want er gebeurt zoveel narigheid om ons heen. Wij mensen staan zo op scherp dat er bijna geen ruimte is voor spontaniteit. Ik snap die commotie ook. Want er gaat geen dag voorbij of de ‘social media’ schrikken ons weer op met iets verschrikkelijks dat gebeurd is. Soms heel ver in een ander land. Maar de computer en YouTube maken het mogelijk dat de drama’s onze huiskamer binnenkomen alsof het om de hoek plaatsvindt.
Enerzijds goed want het maakt je waakzaam en alert. Maar aan de andere kant wordt het moeilijk om je kinderen uit te leggen waar de grens ligt. Hoe leg je de jeugd van nu uit dat ze moeten uitkijken maar tegelijk moeten genieten? Hoe doe je dat? Als je die boodschap kan overbrengen dan ben je een goede opvoeder. Ik sta nog steeds voor uitdagingen. Ook ik als volwassene moet de balans weten te vinden. Toch geloof ik ergens dat je op veel ‘dingen des leven’ geen invloed kan hebben. Zoals die gek die in de bioscoop met een geweer uit het niets op de argeloze bezoekers begon te schieten. Bij deze schietpartij in de Verenigde Staten zijn zeker 12 doden gevallen en raakten 58 min of meer ernstig gewond. Zoals velen van ons nu weten, opende James Holmes, een 24-jarige student, het vuur op een menigte bezoekers van de première van de nieuwe Batman film The Dark Knight Rises in Aurora, in de Amerikaanse staat Colorado. Gelukkig kon Holmes worden aangehouden. Volgens de politie droeg hij kogelwerende kleding, en beschikte hij over een automatisch geweer, een hagelgeweer en twee pistolen. Alle wapens werden ‘legaal’ aangeschaft. In dit geval ben je kansloos als je als bezoeker in de bioscoop zit. Als je van een drama hoort aan de andere kant van de wereld ben je stiekem blij dat het niet bij jou in de buurt is. Je vindt het zielig maar tegelijkertijd ben je ook opgelucht dat het zo ver weg is. Je zou in ieder geval niet in de schoenen van de slachtoffers willen staan.
In 2004 werden wij opgeschrikt door een tsunami in Thailand. Op de oceaan zelf was niets te merken, maar aan de kust trok het water zich plotseling terug, even later een enorme vloedgolf van maximaal 30 meter hoog vormend. Deze tsunami (havengolf in het Japans) overspoelde het land en zaaide dood en verderf voor mens en dier. Bijna een kwart miljoen mensen in elf landen vonden de dood als gevolg van de zeebeving van 9,2 op de schaal van Richter vlak voor de kust van Sumatra. Over deze gebeurtenis is er een film gemaakt: The Impossible die nu in de Nederlandse bioscopen draait. In een interview vertelde de regisseur waarom hij de film maakte: ‘Wereldwijd leven nog steeds mensen die iedere dag met de gevolgen van die tsunami moeten leven, die dierbaren zijn kwijtgeraakt. Voor deze mensen kan deze film belangrijk zijn om hun pijn te verwerken. Het is belangrijk dat men gaat beseffen waar deze mensen doorheen gaan.’
De maker van de film heeft dus goede bedoelingen. Helaas zullen er altijd mensen zijn met een andere mening want er was een heel gedoe toen enkele nabestaanden en getroffenen hoorden dat de film hier in Nederland in de bioscoop kwam. Omdat ze vonden dat ze net dit drama een beetje verwerkt hadden en ze waren bang dat nu oud zeer weer naar boven zou komen. Hoe dan ook, je zal nooit iedereen tevreden kunnen stellen. In elk geval is drama nodig om ons eigen leven te relativeren en gelukkig en dankbaar te zijn met de kleine dingen.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar