De wereld wordt hoe langer hoe vreemder – het is tegenwoordig bijna de running gag, de rode draad, van mijn wekelijkse stukjes.
Maar soms brengt het leven even iets dat een ander soort aandacht vraagt. Mij overkwam dat tien dagen geleden. Toen overleed Tiesje, een soort verre achternicht met wie ik een jaar of veertig geleden een tijdlang intense, onvergetelijk mooie interacties had gehad, maar die ik daarna nagenoeg uit het zicht verloren had (om misverstanden te vermijden: niks met seks of zo). Weliswaar kwam sinds enkele jaren in familiebijeenkomsten in verband met haar soms even ter sprake dat zij aan ernstig voortschrijdende dementie leed, maar dat gleed nagenoeg onopgemerkt van me af.
Maar toen kwam, vorige week maandagochtend, de bekende enveloppe met rouwpostzegel. Opeens was dit sterfgeval innerlijk voelbare werkelijkheid. In de volgende uren werd de strekking van een recent krantenartikel concrete ervaring. Onder de titel ‘Het nachtleven is cultuur, geen horeca’, schreef Jonasz Dekkers 18 oktober in de NRC een helder, duidelijk en diepzinnig doorwrocht artikel, ‘De Nederlandse overheid miskent in haar beleid inzake corona, lockdown en avondklok etc. dat de nacht in de eerste plaats een eigen cultuurleven faciliteert, en dat de horeca met nachtclubs, enzovoort niet echt belangrijk is’, vat ik in mijn eigen woorden samen.
Meteen aansluitend kwamen vragen: ‘Wat verstaat u precies onder het ‘nachtleven’ als ‘cultuur’?’ En klopt mijn vermoeden dat u daarmee iets heel anders bedoelt dan wat ik zelf bedoel als ik het over “nachtleven” heb?
Ik zelf doel dan op een ervaring die ik sinds een aantal jaren elke nacht heb en waarvan ik redelijk zeker weet dat anderen die, min of meer bewust, ook kennen. Zo als wij overdag wakker zijn maar wel af en toe even ‘weg’ zijn, zo slaap ik ’s nachts, maar ben ik wel af en toe, even – en soms vrij lang, misschien wel bijna een uur of zo – ‘wakker’. Noteer dat ‘wakker’ tussen aanhalingstekens staat. Die Tagesansicht gegenüber die Nachtansicht.
Zoiets bedoel ik. En in die nachtelijke-‘wakker-zijn’periodes ‘zie’ ik, niet als in een droom, niet visueel, ik kan eigenlijk alleen zeggen ‘zie ik met mijn geestesoog’ allerlei beelden uit mijn leven. De afgelopen twee weken kwam Tiesje heel vaak in de nacht voor mijn ‘geestesoog’ bij me terug.
Tekst loop door onder de afbeelding
Een vlucht intens door elkaar heen vliegende spreeuwen is een prima beeld van de aether in zijn klassieke natuurwetenschappelijke betekenis. Foto: Goran Horvat / Pixabay
Dat het allemaal zo werkt, hebben we te danken aan ons zogeheten ‘aetherlichaam’, de vijfde (quintessens!) component van onze lichaam-ziel-geest-organisatie. De vele aanhalingstekens wijzen aan dat dit geen gangbare begrippen zijn. En inderdaad is het allemaal nog avant garde. ‘Ingewijden’ weten er overigens al heel lang van. Een oude Latijnse spreuk over wat er met de mens na zijn dood gebeurt, vat het goed samen. Terra tegit carnem, Umbra circumvolat tumulum, Orcus habet manes, Spiritus astra petit.Zo goed mogelijk vertaald: ‘De aarde bedekt het vlees (= het dode fysieke lichaam), De schaduw (= het aetherisch lichaam) vliegt rond de grafheuvel, Het schimmenrijk heeft de ziel (= het astraallichaam), De geest (= ik zoals ik in wezen ben, de ‘wezenskern’) streeft naar de sterren.’
In de wakkere staat opereren die vijf geledingen soepel samen. In de nacht wordt die verbinding veel losser. In de dagen na de komst van het overlijdensbericht van Tiesje ‘gebeurde’ tussen haar en mij van alles. Vorige week vrijdag, de warmste 28 oktober ooit in de geschiedenis gemeten, waren wij, alle overlevenden samen, op haar begrafenis.
Om misverstanden te vermijden: ik heb dit allemaal niet zelf bedacht. Auteurs als Gustav Theodor Fechner (1801-1881), Gotthilf von Schubert (1780-1860), Justinus Kerner (1786-1862), Gaston Bachelard (1884-1962) en andere onversneden serieuze filosofen en wetenschappers hebben me het theoretische materiaal geleverd.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar