Familie is heilig voor mij en dat geldt voor veel mensen. Ik ben opgegroeid in de Surinaamse gemeenschap waarbij je geleerd wordt dat je familie ‘heilig’ is. Je familie is je vriend waarmee je kan gaan stappen, je familie is je redder in geval van nood. Ze staan altijd voor je klaar. Dat is diep in die samenleving geworteld, generaties lang. Dus dan is het niet zo gek dat je dat voortzet, ook al woon je in een ander land, omdat die gewoonte erin is gestampt. En toch kan je desondanks ook in die cultuur behoorlijk botsen met je familie. Dat is dan weer de keerzijde. Omdat we zo temperamentvol zijn gaat het er bij ruzies, die je wel eens hebt, behoorlijk heet en heftig aan toe. Ik denk dat mijn moeder veel van die verhitte ruzies heeft aanschouwd waardoor ze bij zichzelf dacht: “Dat wil ik in geen geval in mijn gezin laten gebeuren”. Ze wilde dat voorkomen.
Ze heeft op haar manier ervoor gezorgd dat we als gezin met opgroeiende kinderen, nooit te lang met ruzies rondliepen. Natuurlijk maakte je als kind onderling wel eens ruzie. Maar je ging niet naar bed voordat je die ruzie had uigesproken. Het is verdomd lastig omdat wij mensen soms lang boos zijn. Het kan als je niet uitkijkt, zo lang duren dat je op een gegeven moment niet eens meer weet wat de oorzaak was van die boosheid. Dat is zo zonde omdat je daarmee zoveel kapotmaakt.
Want een ruzie met een familielid of gezinslid gaat verder dan we denken. Als het te lang duurt, kan het gebeuren dat familieleden elkaar uit het oog verliezen. Dat is zo triest. Het leidt alleen maar tot verliezers uiteindelijk, aan beide kanten. Terug naar mijn jeugd: ik groeide vredelievend op. Echt, we waren geen sufferds maar het hoofddoel, namelijk liefde voor elkaar, verloren we niet uit het oog wat er ook gebeurde in ons leven. Want wat we in de eerste plaats hadden, was het gevoel dat we familie van elkaar waren. En geen vijandigheid, ‘no matter what’.
Toen ik naar Nederland kwam, ben ik gaan inzien dat wij als broers en zusters een unieke band hebben. Ik word nog steeds aangesproken door diverse mensen met de complimenten dat ze het zo geweldig vinden hoe wij als familie met elkaar omgaan. Vroeger, als de meningsverschillen hoog opliepen wisten we daarna altijd weer naar elkaar toe te komen. Het ging altijd goed.
Tot die genadeloze klap die we te verwerken kregen. Eén van de broers en zussen was het ergens niet mee eens. Uitpraten, wat we normaal hadden, was er niet bij. Al was het maar de dag erna. Maar deze keer lukte het niet. Het was een shock in de familie. Omdat we zo ‘close’ met elkaar zijn, heeft die ene ruzie ervoor gezorgd dat we allemaal eronder leden en het voor elkaar voelden. Het was net een amputatie van een lichaamsdeel. Alleen maar door diegene die zich terug had getrokken. Het heeft 3 jaar geduurd voor het allemaal weer was bijgedraaid. 3 jaar heeft onze hele familie geleden onder die ene ruzie. Het gevolg was dat we dat gezin niet meer zagen. Die neven en nichten zagen we niet meer. Het was net alsof er iemand dat touw (onze familieband) doormidden had gehakt!
Toen zijn wij gaan inzien dat niks zeker is. Ook die band die we met elkaar hebben. Ook die is niet meer vanzelfsprekend voor ons. We zijn wakkergeschud. We zijn die band nu nog meer gaan koesteren dan voorheen. We zijn gaan beseffen dat die band eigenlijk zo fragiel is als het maar kan. Het heeft met zoveel dingen te maken. Dat wat onze moeder erin gestopt heeft, is onvoorwaardelijk. Maar waar je nu mee te maken krijgt is iets waar je ook mee moet leren omgaan en dat is: Ieder gezinslid krijgt een partner en vormt een nieuw gezin. Ze krijgen kinderen. Er komen nieuwe gezinsbanden en waarden. De belangen van onze eigen kinderen gaan tellen. Of ze fout zijn of niet, we staan altijd achter onze eigen kinderen. Dat maakt ons kwetsbaar. Maar het grote geheel helpt ons over al deze hobbels heen. En dat is die liefde die mijn moeder en zeker ook mijn vader, ons hebben meegegeven. Daar vallen we uiteindelijk steeds op terug. Dus die missie van mijn ouders is niet voor niks geweest. Vrede.
Lita Gunther
recent commentaar