Via: OpenRotterdam
Filmmaker Hans Wessels loopt graag met zijn hond in de Esch. Langs de Nesserdijk en het gebied erachter. In de zomer bezoekt hij met zijn kinderen de strandjes. Hij vindt het daar heerlijk, vlakbij de stad. Wij noemen het Copacobana aan de Maas. Vanwege de dreiging van de brug en de sloop van de polder, die onze voorvaderen precies 750 jaar geleden hebben aangelegd, wil hij een ode brengen aan de herinneringen en het natuurschoon tegen het decor van de veranderende stad. Hij maakte de ode in de vorm van de docuserie ‘Ode aan de Esch’, waarin hij 80-plussers spreekt die in het gebied gewoond hebben.
Hans schrijft over de eerste aflevering:
“De eerste keer was het een dorre gribus. Een ondoordringbaar duister gebied ruikend naar schimmel. Een moerasbos waar duidelijk dingen gebeurden die beter niet gezien mochten worden. De tweede keer, jaren later, was het moeras veranderd in een waar natuurgebied. Paden, bomen, bloemen, reigers, bruggetjes. Een liefelijke onverwachte idylle met een vleugje verkeersdreun in de verte. Doorkijkjes naar de skyline maakte dat ik me in een goed bewaard geheim leek te hullen. Ik krijg de sleutel van een atelier in een oude school die onderaan de dijk ligt.”
De geschiedenis van de Esch
De Eschpolder ontstond toen langs de Maas de Schielandse Hoge Zeedijk werd aangelegd in de dertiende eeuw. Dit was meteen ook het ontstaan van Kralingen. Zalm- en haringvissers hadden daar een kleine nederzetting en een kapelletje waar ze St.-Ellebrecht vereerden. St.-Ellebrecht was een Portugese prinses met een baardje. Later, in de achttiende eeuw, was dit stukje van Kralingen waar de rijke Rotterdammers hun landhuizen hadden. Zij lieten door Italiaanse architecten tuinen aanleggen met Japanse pagodes en eendenkooien. Deze luxewoningen raakten tijdens de Franse overheersing in verval en tijdens de Industriële Revolutie raakte de Maas vervuild en was er geen zalm meer te vangen.
Omdat er een aantal fabrieken gevestigd waren op de plek waar deze landhuizen eerst stonden, kwamen er arbeiders met een paar kippen en geiten wonen in het nieuw ontstane dorpje: Kralingeroord. Het scheepvaartverkeer werd drukker en de bocht die de grote schepen die toen nog deze route namen was lastig. De bewoners werden geëvacueerd en er werd een nieuwe zeedijk aangelegd. Maar, die amputatie is uiteindelijk nooit doorgegaan. Een paar van de boerderijen bleef staan, maar echt levendig was het er niet meer.
Een grimmige plek
In de jaren ‘80 en ‘90 was de Eschpolder een ‘grimmige’ plek; havenbedrijven dumpten er hun chemisch vervuilde havenslib, motorcrossers gebruikten het als raceparcours en criminelen deden er hun werk. Tegelijkertijd kraakte herder Arie Hallesleben een van de boerderijen in de polder en na het vertrek van de motorcrossers, havenbedrijven en criminelen, cultiveerde hij samen met zijn schapen het gebied.
Vanwege de giftige grond mocht er jarenlang niet gebouwd of gerecreëerd in de Eschpolder. In de loop der jaren ontstond zo een uniek natuurlandschap. De herder is er niet meer, maar zijn kudde graast nog rond. Inmiddels zijn er rondom de polder verschillende levendige gebieden; de wijk De Esch, het Excelsior-stadion, het Brainpark en Rivium. En, de toekomst van het gebied is onzeker.
Naast de tientallen woningen die gebouwd gaan worden om de polder heen, heeft Gemeente Rotterdam besloten dat er een brugverbinding tussen de oever wordt gerealiseerd. De scheepvaart is tegen vanwege een gevaarlijke situatie die dan ontstaat omdat ze tussen de pijlers moeten varen en dan ook nog eens in een bocht. De bewoners zijn tegen omdat hun wijk door midden wordt gedeeld en omdat ze hun geliefde natuurgebied kwijtraken. Door een brug aan te leggen tussen De Esch en Feyenoord City zal natuurgebied De Eschpolder dus uiteindelijk toch moeten worden afgegraven.
Via: OpenRotterdam
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar