Ik leerde op een feest Floyd kennen. Het was een heel leuke jongen om te zien. Hij wist dat van zichzelf. Dat kon je zien aan de manier waarop hij bewoog en voor zich uitkeek. Een heel zelfverzekerde blik. Niks mis daarmee. Maar in dit geval keek ik gedurende het hele feest niet zijn kant op. Ik wilde zijn gevoel niet voeden. Erg hè, hoe vrouwen dan denken. Maar hij danste en sjanste. Niet overdreven hoor. Maar je zag wel dat iedereen hem mocht en leuk vond. Aan het eind van de avond stond ik aan een statafel en iemand moest een glas drinken aan mij geven maar kon mij niet direct bereiken. Er moest iemand even een helpende hand bieden. Ja, precies, het was Floyd die mij dat glas aanreikte. Met een praatje erbij. Dat noemen wij ‘smooth talk’. Hij zei iets in de trant van: en wie is deze leuke dame? Toen was het ijs gebroken. We hebben de hele verdere avond staan kletsen. En hij is niet meer weggegaan van de statafel waar ik stond. Weliswaar vond ik hem een leuk type man, iemand waar ik wel naar zou kijken, maar ik bleef voorzichtig. Subtiel infomeerde ik naar zijn partner. Hij kon twee dingen zeggen: ik heb geen partner of ze is thuis. Zoiets, maar dan weet je in ieder geval of hij bezet of niet. Hij antwoordde heel gretig met: mijn vrouw is thuis, ze moet werken. Begon te vertellen hoe hij al jaren met haar samen is en dat ze eigenlijk overal samen naartoe gaan. Maar vanwege het werk was ze er vandaag niet bij. Hij liet een foto zien. Die foto boeide mij totaal niet. Ik wist dus: deze is bezet.

Over het algemeen knap ik af op mannen die al bezet zijn. Maar heb dat inmiddels ook bijgesteld, met de gedachte: waarom kan je geen mannelijke vriend hebben? Gewoon voor de vriendschap. Ik besloot hem als vriend te zien. En jongen waar het goed mee klikt en waar je lekker mee kan kletsen, want dat konden wij wel goed. Lachen om gekke dingen. Gespreksstof genoeg. Wij zijn beiden niet verlegen dus was er een klik. Aan het eind van de avond zei ik dat ik wegging. Hij antwoordde: wacht even, ik ga ook meteen weg, wacht op mij, dan lopen wij samen naar buiten. Ik was heel afstandelijk, want ik wist: je hebt een vrouw, dan ga ik anders met je om. Maar voor de gezelligheid kon het geen kwaad. We liepen naar buiten en hadden het op een gegeven moment over feesten en uitgaan. Hij was goed op de hoogte. Ik zei: weet je wat? Als je een feest weet, geef een seintje, dan kan ik altijd kijken of het ook wat voor mij is. We kusten elkaar op de wang en gingen ieder onze eigen weg.

De volgende dag zag ik op Facebook dat hij vrienden met mij wilde worden. Vanaf toen babbelden we vaker op facebook. We typten veel maar daar heb ik niet altijd zoveel trek in, ik vind het praktischer om aan de telefoon te kletsen. Zo besloten we te bellen. Meestal belde hij als hij onderweg was naar huis. Hoe zijn werk was en waar hij tegenaan liep. En als hij thuis arriveerde dan zei hij: oké meid, ik ben thuis, ik ga je hangen. Twee keer heeft hij dat gedaan. Ik zocht er niks achter maar na de tweede keer dacht ik: wacht even, waarom klets je niet gewoon met mij als je thuis bent? Toen al begon een belletje te rinkelen. Maar niet genoeg om over te gaan tot actie, want ik wil niet helemaal zwart wit denken. Of dit of dat. Nee, je moet ruimte creëren en aanvoelen tot hier en niet verder. Dat laatste deed ik. Probeerde niet meteen beren op de weg te zien. Ben wel korter in mijn gesprekken gaan worden. Er zou een leuk feest zijn, die uitnodiging stuurde ik naar hem. Hij reageerde heel enthousiast, hij zou waarschijnlijk komen. Dat vond ik gezellig.

Op het feest zag ik iemand die op hem leek. Ik had hem natuurlijk maar één keer eerder gezien. Ben gaan twijfelen of hij dat was. Omdat hij er een paar kilo lichter uitzag dan de vorige keer toen we elkaar ontmoetten. Voor de zekerheid appte ik op het feest naar hem met: heb je een blauw hemd aan? Mijn controle was dat als hij NU naar zijn telefoon grijpt dan is hij het! Ik zag hem kijken maar hij deed de telefoon weer in zijn zak. Ik appte nogmaals: heb je een blauw hemd aan? Hij greep weer in zijn zak, stopte de telefoon weer terug, zonder te reageren. Mijn bloed begon langzamerhand te koken.(ik werd woedend) Ik zag hem de gang inlopen. Ik appte weer: waarom geef je geen antwoord? Ik zie je lezen. Dus jij bent het wel. Hij appte terug: doe rustig. Ik antwoordde: nee, doe jij rustig. Wat is er hier aan de hand? Waarom doe je zo vreemd? Hij: ik ben hier met mijn vrouw. Ik: nou en? Ik wist waar hij op doelde. Ik werd zo boos dat ik uitelkaar kon spatten. Ik dacht: wat gebeurt er hier? Ik ben een goede kennis van je en ik heb je met die flyer op dit feest gewezen, nu ben je hier en ga jij mij geen gedag zeggen. Omdat je vrouw hier is?

Hij was nog steeds in de gang, zag ik. Ik appte: als jij niet NU komt om mij gedag te zeggen, ontvriend ik je en is dit ons laatste gesprek. Ik denk dat ik hem in een hoek geduwd heb, maar moest op mijn strepen gaan staan. Ik vertikte het om over mij heen te laten lopen. Heb meteen mijn grens aangegeven. Tot hier en niet verder. Het heeft in dit geval goed uitgepakt want binnen een paar minuten liep hij met zijn vrouw naar mij toe en zei net een judas stem: hee meid, ik zie je net zitten. Hij stelde mij voor: een goeie vriendin van mij, heb ik leren kennen op een feest van mijn nicht toen jij moest werken. Eind goed al goed. Heb hem de volgende dag alsnog ontvriend omdat ik hem een slappeling vind. Als je bang bent om met mij te praten omdat je vrouw erbij is, dan ben je mij niet waard. Een bangerik voor je vrouw. Zo iemand wil ik niet kennen.

Lita Gunther