Peter, mijn oudste zoon van 22 jaar en Sanne zijn vriendin wilden mijn auto lenen om te gaan winkelen in het centrum van Rotterdam. Geen probleem. Het was mooi weer. De zon scheen volop, dus lekker om in het centrum te vertoeven. Ze hadden dan ook lekker gewandeld toen ze weer naar de parkeergarage gingen waar de auto was achtergelaten, het Q-Park van de Bijenkorf. Ze liepen gezellig babbelend door de pakeergarage, toen hun gesprek ineens stokte. Ze keken elkaar verbijsterd aan, met een blik van ‘heb jij het ook door?’ Beiden durfden het niet uit te spreken. Met bonzend hart moesten ze toch toegeven dat de auto niet op de plek stond waar ze die eerder op de dag hadden achtergelaten. Ze kwamen er niet onderuit. Het zweet brak ze uit. Ze keken vol angst om zich heen. Overal waar ze keken: geen auto. Totdat ze zonder overleg elk als een gek door de parkeergarage zijn gaan rennen in de hoop dat de auto misschien ergens anders stond. Peter is naar de voorkant van de garage gerend met de bedoeling hulp te krijgen van iemand. Hij drukte op de intercom bij de betaalautomaat. Een stem vroeg: “Wat kan ik voor je doen?” Peter: “Mijn auto is gestolen”. Doodleuk zegt die stem aan de andere kant: “Dan moet je aangifte doen bij de politie”. Peter vroeg of er iemand naar hem toe kon komen. Die stem antwoordde: “Dat gaat niet, wij zijn niet 24 uur per etmaal aanwezig”. Peter begreep dat hij daar niet verder kwam. De politie gebeld en die zei heel droog: “Je moet online aangifte doen”. Dat was het.
Ontredderd belde Peter mij op, in paniek. “Mama, onze auto is gestolen.” Ik was ontgoocheld. Hij zei: “Ik moet online aangifte doen. Ik ga ophangen”. Ik zei nog: “Ga niet weg. Ik kom eraan”. Ik dacht: koste wat kost, ik ga vandaag de beveiliging te spreken krijgen en ik wilde de videobeelden veilig stellen van die dag. Hij verbrak de verbinding. Wat er op dat moment door mij heen ging? Ik voelde mij leeg. Leeg, omdat ze in de steek gelaten waren door de politie en door Q-Park. Ik voelde mij leeg omdat ik aan de stem van Peter hoorde dat niemand hem ging helpen. Dat was het. Dat gevoel is immens. Ik zag mezelf al alles doen met het openbaar vervoer dat een bom geld kost en vooral veel tijd. Op dat moment ben ik mijn auto gaan waarderen. Gelukkig kon ik Peter geruststellen, want de paniek die ik in de stem van die 22-jarige jongen hoorde, gun ik niemand.
Terwijl ik met Peter aan de telefoon was hoorde ik hem hard ‘Sanne!’ roepen. Want Sanne haar mobiel was op, dus ze was niet te bereiken. Wat bleek? Sanne was als de wiedeweerga elke etage afgelopen. Om er zeker van te zijn dat ze overal gekeken hadden. En tot ons grote geluk vond ze al snel de auto een etage lager dan waar ze meenden dat de auto er niet meer stond. Sanne ging roepend op zoek naar Peter die haar steeds maar niet hoorde. Zo’n parkeergarage is groot. Ze liepen elkaar steeds mis. Op een gegeven moment kwamen ze elkaar toch tegen en kon Sanne het goede nieuws vertellen. De auto was er gewoon. Ze dachten dat ze op etage 1 waren maar dat bleek een etage lager te zijn. Eind goed al goed. Ze zijn de parkeergarage uitgereden. Buiten zijn ze ergens gestopt om de emotie die ze hadden, te laten zakken. Ze hebben het van zich afgepraat.
Ik ben teleurgesteld in de diensten die ons hadden moeten bijstaan. Niemand komt in actie. Daar sta je dan. Mijn mooiste compliment is dat Sanne zei: “Peter, je moeder ging meteen in haar moederrol. Mijn ouders zouden flippen als hun auto gestolen zou zijn”.
Wat overdreven, of de wereld vergaat. Ja er worden dagelijks auto’s gestolen. Er is bezuiniging, de politiek in Den Haag, bezuinigt enorm, dus ook op politie. Die ergens anders moet zijn, waar geen auto is gestolen, maar waar levens dreigen gestolen te worden Openbaar vervoer een bom duiten? De parkeergarages in het centrum, die kosten pas een bom duiten. Jong, neem de fiets, kan je ook beschermd stallen, of met je OV gewoon de tram. De politie zal uitgerukt zijn, voor niets. Hoop voor deze moeder ,dat dit het enige paniekgevoel in zijn leven en stem zal zijn, want dan is het een geluksvogel.