Dit eerste stukje van het nieuwe jaar wordt soort minidagboekje. Het begint nu, vijf dagen voordat deze eerste Ster van 2023 in cyberspace zal zijn gelanceerd oftewel vrijdag 30 december 2022, kort na negen uur ’s ochtends.
Ik (1) kijk terug op het bijna afgeschreven jaar, (2) ben niet de enige die dat dezer dagen doet, en (3) ik ben niet de enige die dat doet. Integendeel, vrijwel iedereen lijkt dat te doen. Is dit soms ook een soort pandemie?
Hoe dan ook, praktisch iedereen wiens woorden ik lees, komt tot het oordeel dat we in een zeldzaam rare tijd leven. Ik pluk zo maar wat van mijn scherm:
‘In veel westerse landen, waaronder Nederland, groeit onder de bevolking het algemene gevoel “dat we met het land op een verkeerde weg zitten”. Begin 2022 had 55 procent van de Nederlanders dat gevoel. Op de drempel van 2023 is dat percentage opgelopen tot ruim 80 procent.’ (EW)
‘Servië is de stroman van Rusland geworden. Poetin wakkert een conflict in Kosovo aan. “Kosovo is Servië, de Krim is Rusland”’. (Nederlands Dagblad).
In de volgende dagen komen steeds meer langer of korter bestaande situaties aan de orde die mijn oordeel steun geven.
* Excuses voor het slavernij-verleden – wel of niet, zo ja wanneer, waar, door wie …
* De nieuwe afkorting FSV – Fraudesignaleringsvoorziening oftewel de zgn. toeslagenaffairetoestand
* Mensen vanuit verschillende vakgebieden delen hun ervaringen en spanningen met betrekking tot tolerantie. (‘Tolerantie’ betekent tegenwoordig ongeveer: de gangbare polderiaanse burgermansmoraal eist van mij dat ik het prima vind dat jij ook hier bent maar als ik eerlijk ben zou ik zeggen “flikker wat mij betreft liever vandaag op dan morgen”)
* De klap op de vuurpijl (!) anno 2022 was natuurlijk het Vuurwerkgebeuren. Uit ‘Spreekwoorden (1914)’: De klap op den vuurpijl, d.w.z. een mooi eind, de kroon op het werk; ook iets dat de deur toedoet; in tooneeltaal: het hoogste effect (Onze Volkstaal III, 254). Maar voor je zelf is dat dan toch maar je glorie, de klap op den vuurpijl, als je na al je getob en gezoek en gespeur eindelijk gevonden hebt wat je zocht. (encyclo.nl)
* De kop boven mijn stukje is het begin van de spreuk: Overigens ben ik van mening dat Carthago vernietigd moet worden. Cartago was vierentwintig eeuwen geleden de tegenspeler van Rome. De Romeinse senator Cato Maior (234-149 voor Chr.) had de gewoonte elke redevoering, waar deze ook maar over ging, met deze spreuk te beëindigen. Carthago is ten slotte in 146 voor Christus door Rome verwoest. De strekking van deze uitspraak is dat dingen die belangrijk zijn voortdurend herhaald moeten worden. Wie, bijvoorbeeld in de publieke zaak, iets wil bereiken zal te pas en te onpas zijn boodschap moeten herhalen.
* Overigens ben ik (HV) van mening dat (1) Poetin gewoon handelt volgens het motto van de generaal en militaire theoreticus Carl von Clausewitz (1780-1831), befaamd van het standaardwerk Vom Kriege, waarin hij stelt dat oorlog slechts een voortzetting (is) van politiek bedrijven met andere middelen (Der Krieg ist eine bloße Fortsetzung der Politik mit anderen Mitteln. 1832), en (2) dat het stukje op De Ster Online van 15 december 2022 dat Eeuwke Woldring schreef ‘ … Ik wil … verder met de geprinte versie van De Ster, maar niet op de voorheen gebruikelijke wijze. Naar mijn mening is teveel van mij afhankelijk. Ik zou graag willen samenwerken met een of meer personen, m/v, die een papieren krant ook nog zien zitten, die er zakelijk in wil(len) springen. De Ster is dat m.i. waard. Meld je aan, telefonisch: 0627-407492 of per e-mail, info@stervankralingen.nl, als je interesse hebt. Aan leeftijdsdiscriminatie doe ik niet’, anno 2023 minsten zo belangrijk is als het motto van Von Clausewitz.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
Het plaatje bij dit stukje is een copie van een schilderij van mijn zwager Rudo de Ruijter met NIEUWJAARSWENSEN