Het feest is er, nu nog de feeststemming

Wow, wat is dat voor moois! Was mijn reactie op de plattegrond met de vele cirkels, het oorspronkelijke ontwerp van de Oude Plantage in het Stadsarchief. De cirkels hadden dezelfde wow factor als mijn eerste kennismaking met het DWL terrein, ik was op slag verliefd. Dat er nog maar een paar cirkels van het park over waren deerde me toen nog niet. Overal rozen, bijzondere plantjes, vogeltjes, vlinders, vleermuisjes, fazanten, egeltjes, konijntjes, schaapjes, rust en genieten in het park, midden in de stad, wat wil een mens nog meer!

Mopperen zit mij als Rotterdammer in het bloed maar de salamitactiek van de gemeente draagt echt wel een extra steentje bij aan mijn chagrijn. Stukje voor stukje verdwenen de rozenstruiken en leverde onze vriendelijke wijkentree uiteindelijk een armoedige aanblik op. Ik zag geen groenling meer, het vogeltje dat altijd eind zomer onze wijk bezocht en nu zonder tussenstop met een lege maag moet doorvliegen. De tijd van vrolijk recreërende gezinnen met kinderen bij de oude dame is voorbij, doordat de rozenstruikjes, veilige barrière tussen het verkeer en het park, verdwenen en daarmee ook het broodnodige schuilgroen van de egeltjes.

Nu 35 jaar later loop ik in een bijna kaalgeslagen monumentaal park langzaam langs mijn lievelingsweggetje omdat daar nog een piepklein stukje van de bossfeer van vroeger over is. Positief ingestelde mensen zeggen me, tel je zegeningen, was het vroeger echt beter? Je kunt nu rondwaaiend plastic van de paden plukken i.p.v. rozenbotteltjes. Je hoeft niet meer langs het water te lopen om het geronk van de boten te horen, dat is nu een wijkgebeuren. En jij kunt s’ochtends dwars door het park heen kijken en aan het verkeer zien of je je moet haasten of niet. Je bent zonder wekker ruim op tijd wakker voor je pufje tegen benauwdheid. Schoonheid is schoon geworden, dat scheelt een paar een letters maar kost de gemeente veel minder. Wat wil je nog meer?

Met dat in het achterhoofd kijk ik inmiddels als beroepschagrijn naar stukjes stoep of gras waar vroeger rozen of bomen stonden en kijk met een te brede horizon naar het nieuws, de brandende bossen in Brazilië. Ik vraag me af hoe erg minder cirkels en kaalgemaaid groen zijn. Ik weet het niet meer. Gras is ook groen, toch?

Nu vijfendertig jaar later weet ik wat ik meer zou willen: meer mensen die het verschil tussen groen en natuur kennen, meer inclusief natuur bouwen. Meer biodiversiteit. Meer samenwerken i.p.v.elkaar bestrijden, meer… omdat ik inmiddels als stadsvogel-adviseur weet: stad en natuur kunnen heel goed samengaan. Het enige wat je daarvoor nodig hebt is meer kennis van de natuur en meer denken in mogelijkheden.

Nu 250 jaar later op 15 september, op de feestdag ter ere van de Oude Plantage mogen wij als wijkbewoners kenbaar maken wat wij meer van haar willen. Ik ben benieuwd. Krijgt de oude, kalende dame voor één dag een feestmutsje op óf wordt ze eindelijk in ere hersteld?

Cis van Draanen, bewoner van De Esch


Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)

Lees hier de privacyverklaring Hiermee geeft u toestemming om wekelijks een nieuwsbrief te ontvangen.