Lucienne Longayroux, coördinator protocol van het CHIO, in Vicini aan de Kortekade.
Lucienne Longayroux: een schat aan nostalgie en anekdotes
Ze pakt een grote A4 enveloppe uit haar tas. Er komt een stortvloed aan oude foto’s, accreditatie armbandjes en een Gucci rozet uit tevoorschijn. “Ik heb nog veel meer hoor”, zegt Lucienne Longayroux (1968) lachend. Deze geboren en getogen Rotterdamse is al sinds 1984 vrijwilliger bij het CHIO Rotterdam en is daarmee een bron van bijzondere verhalen als het gaat om dit oudste internationale topsport evenement van Rotterdam.
Hoe het begon
Lucienne is sinds haar vijftiende vrijwilliger bij het CHIO Rotterdam. “Als jeugdlid van de Rotterdamsche Manège werd destijds iedereen gevraagd iets te doen voor het CHIO Rotterdam.” Lucienne begon in het promotieteam. Ze deelde flyers uit op grote concoursen en stopte flyers onder ruitenwissers. “Dat was toen iets heel nieuws”, lacht Lucienne. “Dat kan je je nu bijna niet meer voorstellen in deze digitale wereld.” Later is Lucienne op het Secretariaat gaan werken. “Ik was verantwoordelijk voor het boeken van overnachtingen bij Hotel Atlanta en het Hilton Hotel. Het Hilton was iets luxer; daar sliepen de Duitse, Engelse en Amerikaanse equipes. Maar Atlanta was veel gezelliger. Daar had je een bar waar je redelijk anoniem kon zitten met de legendarische barman Albert achter de bar. Alles kon daar en er gold: What happens in Atlanta, stays in Atlanta.” Ik belde me suf en deed brieven op de post. Pas in het laatste jaar dat ik daar werkte, kregen we een fax.” Lucienne studeerde destijds op Schoevers. “Toen vond het CHIO Rotterdam nog in augustus plaats, dus kon ik het vrijwilligerswerk naast mijn studie in de zomermaanden doen. Ik werkte die maanden vijf dagen per week. Het was hard werken, maar daar kreeg je dan ook een hoop lol, een bak aan ervaring en talloze mooie herinneringen voor terug!” Na vier jaar Secretariaat werd Lucienne door Barbara Wilbrink (toenmalig coördinator van Ceremonies) gevraagd om ‘prijzenpoes’ te worden; een koosnaam van de heren Jacques Schoufour (o.a. voormalig voorzitter CHIO Rotterdam) en Daan Dura (o.a. voormalig vice voorzitter CHIO Rotterdam) voor de dames die na elke rubriek de prijswinnaars een lintje opspeldden en een zilveren item overhandigden met daarin de naam van het concours gegraveerd.
Lucienne Longayroux, coördinator protocol van het CHIO, in Vicini aan de Kortekade.
‘Prijzenpoes’
“De rol van ‘prijzenpoes’ is nog steeds ervoor zorgen dat de prijsuitreiking soepel en vlot verloopt. Dat alle prijzen, linten en dekens klaarliggen en dat de juiste mensen op het goede moment klaarstaan. Maar de prijsuitreiking was vroeger veel uitgebreider; je had ruim dertig rubrieken. Inmiddels is het eigenlijk alleen nog maar een korte ceremonie met de sponsor en een bestuurslid.” Onveranderd is de wisselbokaal met gegraveerd naamplaatje die de winnaar van de Grote Prijs van het CHIO Rotterdam krijgt. En Lucienne zou Lucienne niet zijn als ze daar niet een leuke anekdote over heeft. “In 1985 won Philip Heffer met zijn paard Viewpoint deze prijs. Het graveren van het naamplaatje ging niet helemaal goed. In plaats van ‘Heffer’ werd zijn naam gegraveerd als ‘Hefner’; de inmiddels overleden grote baas van het erotische blad Playboy. Wat hebben wij gelachen.”
Schat aan verhalen
Lucienne barst van de anekdotes, zoveel dat er een heel boek mee gevuld zou kunnen worden. Als ze eenmaal begint, is er geen houden meer aan. Van de rode loper die werd geïntroduceerd om prinses Margriet – die een prijs kwam uitreiken – natte, modderige voeten te besparen tot het uitlenen van haar knalgroene regenjas aan havenbaron Wim Pesselse en het advies daarbij deze achterstevoren te dragen. Pesselse zou samen met voormalig burgemeester Bram Peper in een kar plaatsnemen tijdens het shownummer met Romeinse wagens en gladiatoren. De jas kon niet dicht en door hem achterstevoren te dragen, zou de opspattende modder niet op zijn nette pak terechtkomen. “Achteraf kwam hij nog naar me toe om me te bedanken dat dankzij mij zijn pak schoon was gebleven.” En van het boek ‘Riders’ van de Engelse schrijfster Jill Cooper met ‘fictieve’ verhalen over springruiters – allemaal onder pseudoniem vermeld, maar Lucienne die als doorgewinterde CHIO-kenner de ruiters in de verhalen herkende – tot de drie zoenen op de wangen van de begeerde Nederlandse springruiter Emile Hendrix. “Normaal hoef je bij de prijsuitreiking de ruiter niet te zoenen, omdat die op het paard zit. Maar toevallig was dat deze keer niet zo. En dat vond ik natuurlijk helemaal geen probleem”, vertelt Lucienne met een knipoog.
Toekomst
Lucienne is inmiddels ‘prijzenpoes’-af, maar stoppen met haar vrijwilligerswerk voor het CHIO Rotterdam? Voorlopig nog niet. Ik ben nu ‘coördinator protocol’. Met het team zijn wij verantwoordelijk voor gasten van postuur, zoals het Koninklijk Huis. Ik hoop dat mensen beseffen dat dergelijke evenementen zonder vrijwilligers geen bestaansrecht hebben. Als je kaarten betaalbaar wilt houden, zijn mensen die hun vrije tijd in dergelijke evenementen steken onmisbaar. Ik wil nog lang niet stoppen, maar ik ga niet de oudste vrijwilliger worden hoor. Misschien in dienstjaren, maar niet in leeftijd”, zegt Lucienne lachend.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar