‘Je staat er zelf niet in’, zei een van mijn goede vrienden toen hij mij het boekje gaf dat op het plaatje staat. Ik begreep wat hij bedoelde. En het zou best wèl gekund hebben. Ik speel een bescheiden nevenrol in het verhaal. Of liever, zeg ik nu, nu ik een aantal hoofdstukjes een paar maal opnieuw heb doorgelezen, sommige mensen die ook iets weten van het onderwerp van dit boekje, zullen tussen de regels door mij kunnen herkennen als een anonieme figurant. Dat past mij beter. Ik wil er eigenlijk niets mee te maken hebben. Maar mijn eigen levensgeschiedenis maakt dat ik het onderwerp niet zomaar achteloos van mij kan afschuiven.

Het boekje is ingedeeld in 57 losse stukjes van gemiddeld twee à drie bladzijden. In de stukjes 9, 18 en 19  kom ik als een soort cameo even voorbij.

Het boekje gaat over ‘Sabine Karoly’, meldt de achterflap. Dat is een pseudoniem. Zij is huisarts, vrijmetselaar, moeder, acupunctuurarts, avatar wizard, oppas-oma, en kindertolk*. (dit asteriskje verwijst naar enkele sites over dit onderwerp) De achterflaptekst gaat verder: ‘In dankbare herinnering aan de mensen die haar (= Sabine K.) geholpen hebben om haar droom te leven. Ze schreef dit boek ook voor haar kinderen.’

Hugo Verbrugh


Omstreeks 1976 was ik fulltime werkzaam in het project waarover ‘Sabine’ in dit boek vertelt. Daar raakte ik professioneel bevriend met haar. Een paar jaar nadat ik in 1978 gepromoveerd was, werd die vriendschap (ook weer absoluut NIET in de zin van ‘Me too’) veel intensiever. Ik wilde de antroposofische geneeskunde beter leren kennen en ging één dagdeel per week onbetaald (ik had een fulltime betaalde baan aan de universiteit) stage lopen aan een antroposofisch gezondheidscentrum in de buurt, waar ‘Sabine’ was gaan werken. Op blz. 28 van haar 147 bladzijden tellende boek schrijft zij: “Intussen is Sabine aan het week als student-assistent, op de universiteit, onderwijs geven aan jongerejaars medisch studenten in kleine groepjes. Ze doen trainingen om zichzelf beter te leren kennen en om te leren luisteren,  te vragen, door te vragen, te vertellen en nog meer te vertellen, om contact te maker en je in een ander te verplaatsen. Omgaan met vragen, frustraties, en problemen van de studenten. Echt iets voor haar, meer op het individu en de verwerking van de inhoud gericht dan op pure feitenkennis. De zin van ziek-zijn, Wat verschijnselen kunnen betekenen, dat ze een achterliggende oorzaak hebben. ‘Waar rook is, is vuur’. Symptomen zijn de rook, het vuur is de oorzaak. Dat er meer is in het leven dan wat je kunt weten uit meten en wegen. De ‘kleinste eenheid van leven is de cel’ staat weliswaar in haar leerboeken en in ieder biologieboek op de eerste pagina, maar behalve het stoffelijke is er meer te weten over ziekte en gezondheid. Je kunt vanuit verschillende paradigma’s kijken en andere werkelijkheden ontdekken. Iedere werkelijkheid is waar. Sabine kent het, van school. En samen verzin je iets nieuws.  Sabine vindt op die afdeling mensen die haar wèl begrijpen. Antroposofie blijkt hun inspiratie te zijn voor dit experimentele onderwijs. Lezen over antroposofie en meedoen in een intervisie-groep van antroposofische artsen uit de buurt, in haar eentje als jonge studente.”

Voor zover ik zelf betrokken was bij wat zij hier schrijft (van Sabine op school weet ik uiteraard niets), is het gewoon recht-toe-recht-aan waarheid. Dat weet ik uit onmiddellijke eigen ervaring, en anderen zullen dit desgevraagd bevestigen.

Vrijwel de hele rest van dit boek is een onontwarbare mix van hele en halve waarheden, verzinsels, onbegrijpelijks, extreem onwaarschijnlijks en onmogelijks, een absurde mix van iemand die behept is met een bipolaire manisch-depressieve stoornis, en allerlei niet te karakteriseren stukjes tekst. Het boek is hier te vinden en te bestellen: boekenbestellen.nl/boek/sabine/9789464435016

H.V.


Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)

Lees hier de privacyverklaring Hiermee geeft u toestemming om wekelijks een nieuwsbrief te ontvangen.