Wij hebben drie kleinkinderen en zoals u misschien al weet, er staan er nog twee op stapel. Dat wordt dus over een half jaar oppassen op vijf kleinkinderen. Op een dikke erfenis hoeven mijn kinderen niet te rekenen, maar zo dragen wij toch een steentje bij aan hun financiële welvaart. Bovendien blijven wij zo ook wel een heel goede band houden met onze kinderen en kleinkinderen en dat willen wij graag.

Nu ze op school zitten, gaan ze ook naar verjaardagsfeestjes van andere kinderen en daar was ik een paar weken geleden ook een keer bij. Vreselijk, wat een herrie was het daar, wat een chaos en wat een verwende treiterkop zat daartussen. Het begon al toen het bewuste etterbakje het cadeautje niet wilde geven aan de jarige. De moeder duwde hem zachtjes in de richting van het feestvarken en smeekte hem bijna om het pakje af te geven. Ze pakte zijn hand met het pakje en leidde het naar de bedremmelde jarige. Maar het kind draaide zich om en schopte zijn moeder gewoon tegen haar benen.

Iedereen geneerde zich. Plaatsvervangende schaamte. Nu denkt u misschien dat het joch flink op zijn donder kreeg, maar nee hoor: de moeder ver ontschuldigde hem zelfs nog door te zeggen dat hij een beetje moe was. En dan moet ik als buitenstaander natuurlijk mijn mond houden. Geloof me, dat valt mij in zo’n geval zwaar. Toen ik nog de kinderkapsalon PLUK had in Kralingen, heb ik wel eens tegen een moeder met zo’n kind gezegd: ,,je kan wel merken wie bij u thuis de baas is”. Die twee heb ik daarna natuurlijk nooit meer in de salon gezien. Enfin, vorige week was ik weer bij zo’n feestje. Toen waren het enkel engeltjes. Zo wilde ik ze ook fotograferen: allemaal engeltjes op één grote schommel in de lucht.

Engeltjes - Jacques Beket

Jacques Beket