Het nieuwe jaar 2016 is alweer in volle gang. Iedereen heeft zich rond gegeten tijdens de feestdagen. Voorbij zijn de vele feesten en het gezellige samenzijn. Iedereen is weer in z’n gewone doen en dat is thuis zijn met de dingen van alledag.
Het was in december 2015 rond de kerstdagen en oud & nieuw een gekte vanjewelste bij het inkopen doen. Het geld kon niet op. Er werd eindeloos ingeslagen. Volle karren bij de kassa. Omdat je in de lange rijen niks te doen hebt, is het leuk om rond te kijken. Wat ik waarnam was niet vriendelijk. Het verbaasde mij, want gedurende die dagen werd juist de nadruk gelegd op ‘geven om elkaar’. Elkaar liefhebben, goed doen. Ik moest een keer in die periode even snel nog iets halen dat ik vergeten was. Het gebeurde dus dat ik met twee dingetjes in mijn hand in een lange rij belandde. Je zou verwachten dat de mensen die voor mij in de rij stonden, met een overvolle kar, mij voor zouden laten gaan. Omdat ik maar twee dingetjes had. Ik probeerde de aandacht op mij te vestigen door geforceerd te hoesten. Je weet dat zo iemand dan automatisch naast zich kijkt en mij met enkele dingen in mijn hand ziet staan. Ik maakte bewust oogcontact, zodat de verlossende vraag zou komen: wilt u voorgaan? Want u hebt toch bijna niks. Maar dat gebeurde niet. Ik werd heel droog aangekeken. Daar stond ik dan, heel lang te wachten op mijn beurt.
Ik kon er met mijn pet niet bij, terwijl er in de periode zo op gehamerd werd: geven om elkaar. Om het meegevoel in de mensen naar boven te halen. Één keer heb ik zelfs geknipoogd naar een vreemde die in een lange rij iets verderop stond, met weinig spullen, nadat ik gevraagd had of die voor mocht gaan. Er werd zo bot gereageerd dat ik mij schaamde. Het enige wat ik kon doen was de persoon een knipoog geven (als teken, ik heb het gezien, laat gaan). Het geven om elkaar begint met heel kleine gebaren. Juist met de kleine dingen moeten wij oefenen. Want zeggen dat je goed doet terwijl dat niet te zien is aan je gedrag, is een blamage. Ik heb liever dat je niks zegt en het laat zien. Want we hebben elkaar nodig, in alle opzichten. Want vandaag help je mij en wie weet doe ik dat morgen voor jou. Zo maken wij de cirkel rond.
Het was natuurlijk niet alleen dat vervelende dat ik hem waargenomen. Er waren genoeg ontroerende, mooie dingen. Zoals De Haagse conciërge Orlando Jacobus van de Carolusschool. Hij werd in het tv-programma Puur Geluk van RTL4 verrast. Ze wilden hem in het zonnetje zetten. Omdat hij conciërge van het jaar 2015 was geworden. Ik vond het zo een mooi gebaar, omdat je hierdoor mensen stimuleert en ze de waardering geeft voor wat ze doen. Conciërge zijn op een school is heden ten dage niet niks met de jeugd die z’n mond opendoet bij het minste of geringste. Je moet van goeden huize komen om die jeugd aan te kunnen en het ook nog voor elkaar te krijgen dat ze je omarmen, van je houden. Dat is deze meneer goed gelukt. Vandaar dat ze hem in het zonnetje hebben gezet en hebben verrast. Hij mocht zijn idool Louis van Gaal ontmoeten. De voetbal legende. Het was zo ontroerend om te zien hoe je iemand zo blij kunt maken. Wat een bijzonder moment toen hij Louis kon omhelzen als begroeting en dat Louis naast hem aan tafel ging zitten. Niemand hield het droog. Ook al is het maar één ziel die je blij kunt maken, zodat die een brede lach tovert, van oor tot oor, dat is onbetaalbaar.
Kijk om je heen. Met al je goede voornemens voor 2016, zoals af te gaan vallen of om gezonder te gaan leven of … Zo kan ik eindeloos doorgaan. Want we kennen dat wel hè? Vergeet niet de warmte van december en de voornemens die erbij horen ook voort te zetten in 2016. Geef om elkaar!
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar