Onlangs was ik op een feest van een vriendin. Ze was jarig dus was ze heel druk met de gasten. Af en toe riep ze mij om kennis te maken met een van haar familieleden. Trots vertelde ze het bijbehorende verhaal. Grappig om te horen hoe iemand een ander neerzet in weinig woorden. Je staat er dan heel geïnteresseerd bij, ook al zegt de ander je soms niks. Het gaat erom dat ik mijn vriendin een plezier doe om aardig tegen haar familie te zijn waar ze dus heel trots op is. Dat hoor je aan de toon waarop ze mij roept.

Ik ken haar al langer dan vandaag. Het is heel lastig om een feest op gang te krijgen. Wat moet je anders dan elkaar aankijken? En soms een beetje onwennig naar elkaar lachen? Ik vind leuk om dan te kijken wat er gaat gebeuren. Soms niks dus. De muziek stond aan. In een hoekje zaten de heren aan een tafel domino te spelen. Eerst zag ik ze met veel tam tam de huiskamer binnenlopen met stoelen en tafels. Ze liepen op een speciale manier met dat huisraad. Je kon zien dat er iets ging gebeuren. Ze zochten een plekje op in de hoek van de huiskamer. Vier stoelen en een tafel in het midden. Er waren tal van heren op het feest. Maar er was maar plaats voor vier heren. De vier bij de tafel namen plaats zonder overleg. De rest protesteerde niet. Je kon zien dat het de vier brutaalste van de groep waren. Ze gooiden een doos met dominostenen leeg op de tafel. Driftig begonnen ze aan het spel. De overigen die niet meededen, stonden met een glas drank in hun hand om de spelende heren heen. Ze stonden erbij en keken naar de tafel alsof het om een WK ging. Dat ging de hele avond zo. Af en toe verwisselde de heren van stoel dan mocht ook iemand anders deelnemen aan het spel. Weer riep mijn vriendin mij om uit te leggen dat bij Antilliaanse feesten het gebruikelijk is dat er domino wordt gespeeld. Voor de gezelligheid. Het had wel iets, maar de mannen leken zich totaal niet te interesseren voor de overige genodigden. Die hoek met dat spel dat was hun ding. De rest van het gezelschap zat vast. Je kon het zien, je kon het voelen.

Het liep niet. Iedereen nam een afwachtende houding aan. Je zag mensen uit verlegenheid hun toevlucht nemen tot hun mobiel. Wat zo gemakkelijk is natuurlijk. Heel interessant kijken op je mobiel. ‘Kom op jongens!’ Riep ik ineens. ‘Ik heb een shot gemaakt van dit moment, kijk goed om je heen. We zijn op een feest en iedereen is met zijn mobiel bezig. Ik weet dat jullie denken, wie is zij? Ik ben de vriendin van Marelva’. De toon die ik koos was vooral heel belangrijk. Ik hield het vooral heel licht, ietwat lacherig waardoor ze hoorden dat ik een beetje aan het dollen was, maar het toch wel meende. Het waren allemaal volwassenen hè en m’n hart ging tekeer want, stel dat ze vervelend zouden reageren?.

Maar ik deed het gewoon. Ik zei het zonder ze de ruimte te geven: ‘Ik tel tot tien en dan moeten alle mobieltjes weg zijn.’ Ineens was het hilarisch. Ik zag die stoere kerels naar me kijken en verlegen weglachen. Ik zei: ‘Ik ga starten met tellen’. Je gelooft het niet, bij tien waren alle mobieltjes weg. Zonder morren. Ineens had iedereen wel een verhaal over mobieltjes en telefoontjes, de toon was gezet voor een feest dat heel gezellig werd. Later op de avond stond ik in de buurt van die heren die hun mobiel aan het begin van de avond moesten wegdoen. Ik hielp met koek snijden. Vroeg aan de heren of ze een stuk wilden. Dat wilden ze wel. Ik begon met snijden. Terwijl ik aan het snijden was zei een van hen: ‘Ik tel tot 10 …’. Iedereen lachtte zich slap. Iedereen zag de humor ervan in. Aan het begin van de avond telde ik tot tien voor hen en later betaalden ze mij met gelijke munt. Ik tel tot tien…, het kon niet snel genoeg gaan met het snijden van de stukjes taart en het opdienen. Ik moest aan dit feest denken omdat de komende periode vol staat gepland met feesten. Kerst en nieuwjaarsfeesten. Maak er wat van! Trouwe lezers: tot in het nieuwe jaar.

Lita Gunther