Een hele goeie kennis van mij ging naar de dokter om te vertellen dat hij last had van zijn neus. Het zat niet lekker. De dokter kon niks vinden. Besloot hem door te verwijzen naar het ziekenhuis. Er werden allerlei tests afgenomen om erachter te komen wat hij precies had. Je kent dat wel, dan ga je naar huis en moet je vervolgens terug naar het ziekenhuis om het resultaat te horen van al die testen. Hij ging er heel rustig in omdat het ook een heel onschuldig iets leek. Je neus. Tja, je hebt wat last van je neus, een pijntje, een beetje een vervelend gevoel dat maar niet wegging.
Ik kan mij voorstellen dat je naar zo een controle gaat, gaat zitten om de uitslag aan te horen en denkt dat je een minuut later weer buiten staat. Niks daarvan. Je gaat zitten en hoort het vreselijk nieuws dat je een kwaadaardige tumor in je neus hebt. Dan voelt het alsof de grond onder je voeten wegvalt. En je voelt je daar hopeloos alleen. Hij ging huiswaarts met het nieuws.
Zijn hele family zat er na dit nieuws doorheen. Het ging als een lopend vuurtje. Want daar kwam ik achter, dat het nu zo gaat maar vroeger net zo. Dat je meeleeft. Men houdt elkaar op de hoogte Ik heb meteen een berichtje gestuurd dat ik met hem meeleefde.
Hij onderging zijn chemo en onderging ook zijn bestraling. Ik wilde hem laten weten dat hij er niet alleen voor stond. Elke week kreeg hij een kaartje met beterschap van mij. Dat waardeerde hij zeer. Waar ik achter kwam is dat je elkaar nodig hebt. Iedereen die ik ken leefde met hem mee. Ik hoorde van zijn family dat het soms goed ging en soms heel slecht. Het was een beetje wisselend. Ik had met hem te doen. En ik dacht steeds: hoe is het mogelijk dat iemand die elke dag in touw is van het een op het andere moment zo ziek kan zijn?
Een vraag waarop wij geen antwoord weten. Maar wat ik wel kan vertellen is, dat na een jaar van pijn, verdriet en wanhoop, voor hem het licht weer is gaan schijnen. Want hij heeft onlangs zijn routinecontrole gehad. En jawel, je kunt het al raden, hij is kanker vrij verklaard. Ik was zo blij voor hem dat het wel leek alsof ik dit blije nieuws zelf had gekregen. Hij moest een traantje wegpinken na die mededeling bij de arts. Het is goed gekomen. Insjallah.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar