Foto: © Rijnmond

Ze was er geboren, getogen én wilde er overlijden. Maar van de gemeente Rotterdam moest mevrouw Boekhout op 1 april van dit jaar haar huis uit. Ze verhuisde naar een verzorgingstehuis, maar kon daar totaal niet aarden. Nog geen zes weken later overlijdt mevrouw Boekhout op 93-jarige leeftijd.

“Oude bomen verplaatsen, is geen verstandig idee”, zegt de 70-jarige Rik Roelfzema. Hij woonde, net als Loes de Bruin (63), in de buurt van mevrouw Boekhout. Toen ze hoorden dat de oude vrouw haar huis uit moest, probeerden ze zich sterk te maken voor haar.

Ze wilden dat mevrouw Boekhout tot het einde van haar in leven het huis mocht blijven. Dat is niet gelukt.
“Je weet nooit 100 procent zeker hoe het was gelopen als ze had mogen blijven, maar het voelt toch zuur”, vertelt Leo Boekhout (61) over de dood van zijn moeder.

Bordje
“RIP Mevrouw Leni Boekhout 3 juni 1930 – 19 mei 2024”, dat staat op het bordje aan het hek van de oude boerderij aan de ’s-Gravenweg in Rotterdam. De boerderij is één van de weinig écht oude huizen die nog overgebleven zijn aan de weg.

Maar ook deze lijkt plaats te moeten maken voor iets nieuws. Naast het bordje zijn ook restanten van bloemen te vinden. Die hebben buren op de loopbrug van de oude boerderij gelegd.

Treurig
“Sinds het vertrek van mevrouw Boekhout staat het er zo treurig bij”, verzucht Loes. Zij ontmoette mevrouw Boekhout omdat die altijd in haar tuin naast het huis tussen de planten en bloemen zat. “Dat was zo’n prachtig beeld.

Op een gegeven moment ben ik naar haar toe gelopen om te vertellen dat ik daar zo gelukkig van werd elke keer als ik langsfietste.” Nu zijn er geen bloeiende bloemen meer te zien in de tuin aan de ’s-Gravenweg.

Zie ook: desteronline.nl/na-tientallen-jaren-verkoopt-de-gemeente-het-huis-van-mevrouw-boekhout-92-aan-s-gravenweg

Mevrouw Boekhout werd op 3 juni 1930 geboren in het huis. Ze nam de oude boerderij over van haar ouders. Met haar gezin nam zij begin jaren 70 intrek in het huis. Ze was heel even weggeweest. Daarna bracht ze in de boerderij waar zij zelf opgroeide ook haar eigen kinderen groot.

Video: RTV Rijnmond

Grote geld
Haar zoon Leo heeft fijne herinneringen aan zijn jeugd op de boerderij. De achtertuin bestond toen nog uit uitgestrekte weilanden. “Ik ging naar school in Kralingen, daar werden wij wel gezien als de boeren van het platteland”, zegt hij. Iets wat je je nu niet kunt voorstellen als je over de ’s-Gravenweg loopt.

De boerderij wordt tegenwoordig omringd door huizen. “Het is nu volgebouwd met grote huizen die wel een miljoen kosten. Ook dit stukje grond waar de boerderij op staat, zal plaats moeten maken voor het grote geld”, denkt Leo.

Rik vertelt dat het huis te koop staat. “Ik begrijp niet dat er niet gewacht is tot een moment dat ze echt weg moest. Bijvoorbeeld, omdat het verkocht is. Dat is het nu nog niet”, zegt hij.

Pachtcontract en mondelinge afspraken
Mevrouw Boekhout en haar man huurden de boerderij van de gemeente. De gemeente heeft hen een pachtcontract aangeboden. “Dat pachtcontract hebben ze onwetend getekend”, denkt zoon Leo.

“Tegenwoordig zou iedereen een notaris naar het contract laten kijken, maar dat waren andere tijden. Mensen waren toen nog niet zo geschoold als nu.”

Volgens Loes hadden meerdere ambtenaren meneer en mevrouw Boekhout beloofd dat zij daar mochten blijven wonen tot hun dood. Leo zegt ook dat er mondelinge afspraken waren gemaakt waarin werd beloofd dat zijn ouders tot hun dood in het huis mochten blijven.

Brief
Ook al zijn mondelinge afspraken geldig volgens de wet, de gemeente zegt niet te weten dat er mondelingen afspraken zijn gemaakt met mevrouw Boekhout en haar familie.

Meneer Boekhout overleed een paar jaar geleden. Daarna ging het ineens anders. Twee weken na de dood van haar man kreeg ze een brief, vertelt Rik. Ze moest weg. De gemeente sleept haar voor de rechter. Die oordeelde in 2020 dat ze tot 1 april 2024 mocht blijven.

In een reactie zegt de gemeente dat mevrouw Boekhout sinds de jaren 80 wist dat de woonplaats tijdelijk was. Dat gold voor meerdere bewoners toen. Ze hebben de optie geboden om het huis over te kopen. De gemeente houdt vast aan de uitspraak van de rechter, die zei dat mevrouw Boekhout tot 1 april 2024 mocht blijven. De gemeente zegt dat ze hieraan vasthielden, omdat het anders oneerlijk zou zijn voor anderen die wel verhuisd waren. De gemeente benadrukt dat zij in goed overleg met de zoon van mevrouw Boekhout haar verhuizing hebben geregeld. De gemeente condoleert de familie met het verlies.

Handtekeningactie
De bloemen op de loopbrug laten zien hoe de buurt achter mevrouw Boekhout stond. Veel mensen hebben meegedaan aan de handtekeningenactie die Loes had georganiseerd. Daar heeft Loes drie boeken van laten maken.

“Ik zou die toch nog aan de burgemeester willen aanbieden. Om te laten weten wat het gevoel van de buurt hierbij was. Dan hebben ze iets tastbaars wat ze eraan kan helpen herinneren hoe menselijk ze hadden kunnen zijn.”

“Voor mevrouw Boekhout maakt het geen verschil meer, maar we hopen dat hiervan geleerd wordt”, zijn Loes en Rik het eens. Een andere hoop is dat de gemeente nu niet het huis voor maanden laat vervallen. “Als het er over maanden of jaren nog staat, is het extra zuur dat mevrouw Boekhout voor de laatste weken van haar leven weg moest”, zegt Loes.

Neerleggen
Leo zegt dat hij de gemeente niks verwijt. “Ik ga geen moddergooien naar de gemeente. Het is gegaan zoals het is gegaan. Dat kan ik niet terugdraaien. Mijn ouders hebben het contract ondertekend. En in dat contract staat dat het ieder jaar stopgezet kan worden. Deze kwestie speelde al sinds de jaren 80. Het duurt al erg lang”, zegt Leo. Hij geeft de indruk dat hij moegestreden is.

“Mijn ouders hebben geluk gehad dat ze er zo lang hebben kunnen blijven”, vindt hij. Wel geeft hij toe dat hij noodgedwongen met zijn bedrijf weg moest uit het huis van zijn ouders, zodat zijn ouders daar tot hun dood mochten blijven.

Loes en Rik begrijpen niet dat er na al die tijd ineens zoveel haast was. Zij vinden dat er meer compassie had mogen zijn voor mevrouw Boekhout die bijna 100 jaar in haar huis heeft gewoond.

“Wij vinden dat het hier ging om een menselijke maat. Het ging om een zelfstandige vrouw van in de 90 die gewoon in haar eigen omgeving dood had willen gaan. Dat is niet gebeurd, omdat de gemeente haar aan een afspraak van veertig tot vijftig jaar geleden heeft gehouden.”

Haar dood had zij al voorbereid. Dat deelde ze met Rik. Het zou hetzelfde zijn als bij haar man. “Nu moet ik alles opnieuw bedenken en daar moet ik haast mee maken, want je weet maar nooit”, zei ze tegen Rik. In dat laatste heeft ze gelijk gekregen. De maand na haar verhuizing is Leni Boekhout op 93-jarige leeftijd overleden.

Via: RTV Rijnmond


Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)

Dit veld is vereist.
Lees hier de privacyverklaring Hiermee geeft u toestemming om wekelijks een nieuwsbrief te ontvangen.