Wat een ravage, wat afschuwelijk voor de mensen die daar leven. Ik zeg bewust leven, want wonen kan je het eigenlijk niet meer noemen. Terwijl wij over de euro en eurofilie steggelen verdrinken daar mensen of verliezen huis en haard. En de oogst is verloren en ziektes slaan via kadavers toe in een stinkende walm. Ik heb het over de watersnoodramp die zich in Oost-Europa afspeelt. Als ik daar mocht stemmen, zou ik kiezen voor de partij die alles in het werk zou stellen om overstromingen te beheersen. Maar of het volk daarop zou stemmen? Ik hoop maar, nu het water aan het zakken is, wij in ieder geval onze portemonnee trekken en snel hulpacties op de rails zetten en onze waterexperts sturen. Ik vrees zelfs dat we een internationale politiemacht moeten sturen om mee te helpen de orde te handhaven. Van de politici daar hoeven we – zo is me althans verteld – niet veel te verwachten. De film Noah over een eerdere grote mythische overstroming in de oudheid, had geen betere timing kunnen kiezen.
Zo’n waterstrijd op leven en dood is toch wel wat anders dan onze verkiezingsstrijd. Naast een gesprek dat ik onlangs met iemand voerde die daarvandaan kwam, is een tweede aanleiding om hierover te schrijven een vraag van een Japanse toerist. Deze toerist vroeg of de in aanbouw zijnde Luchtsingel in de binnenstad aangelegd wordt vanwege te verwachten overstromingen in onze stad. Ik antwoordde dat het een kunstproject is, maar ik sluit niet uit dat het stadsbestuur de aanleg wel ziet als een mogelijkheid om aan het wassende water te ontkomen. Als de watertaxi buiten bereik is, zal ik maar zeggen. Maar nu we het toch over natuurgeweld hebben, wat denkt u van Skûtsjesilen op onze Kralingse Plas? Toch iets positiever natuurgeweld! Ik houd van grote zeilboten en de mannen en vrouwen die ze bemensen. Mocht u het gemist hebben, binnenkort komt het CHIO weer. Een traditie die al jaren meegaat. Maar ook een keer is begonnen. Net als het ‘silen’.
recent commentaar