Ik had een jaar geleden al besloten om in december 2017 naar ‘Sur’ op vakantie te gaan. Ik heb mijn ticket toen al betaald. Ik dacht, dan is dat in orde. Het lekkere is, vind ik van zo vroeg al weten dat je daar en daar op vakantie gaat, dat je zo lang de tijd hebt om ernaar toe te leven. Die voorpret is niet onbelangrijk. Dat is bijna nog het leukste. Als ik in reclamefolders keek en een leuk kledingstuk zag, dan dacht ik, ja, dat zal leuk zijn voor de vakantie. Soms was ik ook zomaar blij. Dan dacht ik, hé, waarom ben ik zo blij? Dan dacht ik, o ja, ik ga naar Suriname! In al mijn gesprekken met vriendinnen kon ik het hebben over Sur. Je gelooft het niet, een aantal vriendinnen die in Nederland wonen, zijn ook naar Suriname gegaan. Ja echt, zo zie je hoe je elkaar aansteekt.
Ik heb zo een fantastische tijd gehad in Sur. Ik was er één maand. Dat was lekker hoor. Dan ben je op een gegeven moment geen vakantieganger meer maar neem je gewoon deel aan het dagelijks leven daar. Het heeft ook een keerzijde. Je gaat erbij horen en het naderende afscheid wordt een steeds zwaardere last die je meedraagt. Steeds weer dat afscheid moeten nemen van elkaar. Ik zal altijd in twee werelden, Suriname en Nederland leven omdat ik vrij laat uit Suriname vertrokken ben. Ik had al alles daar opgebouwd als jong meisje. En dat alles heb ik achtergelaten om een nieuw hoofdstuk te starten in Nederland. Als ik daar op vakantie ga, komen de mensen langzaam uit hun holletjes, mijn oude vriendinnen, collega’s, vrienden. Ik heb nog heel veel om naar uit te kijken als ik daar ben en niet altijd spectaculaire dingen hoor. Soms gewoon de hele dag in mijn slaapshirt rondlopen en af en toe met elkaar praten. De zon schijnt, de wind waait door je haren. Ik eet dan Sur fruit of een koude kokosnoot, puur natuur. Die kokosnoot daar kap je met een houwer een gat in en via dat gat drink je dan het kokoswater. Dat doet mijn in Suriname wonende zus ook. Het drinken van het vruchtsap van een kokosnoot per dag is heel gezond.
Januari is voor Surinaams begrippen een heel rustige maand . Weinig te doen. Ik ben blij dat ik mij daar niet zoveel van heb aangetrokken. Want dit was uitgerekend MIJN maand. Ik ging chillen op diverse terrasjes. Echt vet. Tijdens mijn trip naar Sur heb ik veel verschillende types mensen ontmoet. Ik heb getracht zoveel mogelijk middels foto’s vast te leggen. Heb een deel van mijn activiteiten gedeeld op Facebook en het grappige is dat ik op bijna alle foto’s sta met badslippers aan mijn voeten. Voor Surinaamse begrippen vrij goedkope, 2,- omgerekend. Ik droeg die niet alleen om mee te douchen maar ook gewoon om mee de stad in te gaan. Iemand stuurde mij een privé berichtje : Lita haal die foto weg. je hebt altijd die badslippers aan, terwijl je zulke leuke schoenen hebt. Lief bedoeld maar ik veranderde niks. Die slippers betekenden voor mij heel veel. Onder andere: dat je het zand en het water van de regen tussen je tenen kan voelen – makkelijk – je kan lekker sloffen – vrijheid.
O ja, dit moet ik effe vertellen: ik heb een petekind in Sur waar ik logeerde die vader is geworden. Zijn zoon is 1 jaar. Ik zag dat hij loerde hoe ik met zijn baby zou omgaan. Maar zijn baby is zo lief, je moet van zo een kind houden. Kids zijn zo mini. Ze praten nog niet maar weten al heel goed wat ze wel en niet toelaten en je vermoedt al wat ik ga zeggen. Hij keek mij weg met zijn ogen. Alsof hij dacht: wie ben je? Ik greep hem toch uit de handen van zijn vader, om even te knuffelen. Hij protesteerde, met tranen van verdriet maar kinderen voelen echte liefde. Ik deed elke dag dat knuffel ritueel maar heel kort hoor, ik wilde hem niet aan het huilen maken en raad eens met wie ik de beste vrienden ben geworden? Met die kleine. En wie kwam ergens in de vakantie naar mij toe kruipen? Hij. Seigi heet hij. Overwinning …
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar