Het einde van het jaar nadert en dan komen er meer gezellige momenten in de avonduren. Zo mag ik graag voor etenstijd naar een tapperij gaan op zoek naar ideeën en mensen die iets te zeggen hebben. Ik ga dan bij een groepje mensen staan en luister.

Ik heb steevast een A7 opschrijfboekje en pen op zak en als ik iets opmerkelijks hoor, dan schrijf ik dat op. Datum, onderwerp en gedachtenkronkel. Vele van die overdenkingen werk ik later uit voor eigen gebruik of werp ik u hier voor de voeten. Nu heb ik bij mijn eindejaarsopruiming de moeite genomen om een aantal boekjes van de laatste jaren door te lezen. Afgezien van een glimlach van herkenning meende ik, terwijl ik de onderwerpen op een papiertje schreef, ook een bepaalde trend te zien. Vertrutting. Ik leg uit wat ik daarmee bedoel. Kwamen in oudere boekjes onderwerpen voor als ‘wat willen we met de deelgemeente, hoe geven we de jongeren meer inbreng’. En wereldwijd, ‘de Egyptische lente, Syrië, Obama, één Europa’.

In de meer recente boekjes kwamen meer onderwerpen als ‘overlast van jongeren, minder alcohol, minder drugs, minder roken, het weren van mensen die hier niet thuis horen en hou vast aan wat je hebt, anders heb je niets meer voor je oude dag’. De landen buiten Europa kwamen niet meer voor. Tevens sprak ik vroeger meer met scholieren in de kroeg dan tegenwoordig. Dat laatste bracht me ertoe om daar afgelopen week eens navraag naar te doen, zowel in onze deelgemeente (Locus Publicus) als in de binnenstad.

En wat blijkt? Middelbare scholieren komen minder. Logisch, ze voelen zich ongemakkelijker, gezien de discussies over leeftijd. Ze moeten overal hun ID laten zien. “Exgevangenen die in de reclassering zitten hebben het makkelijker”, zei een 17-jarige. En ik begrijp het wel. Toen ik jong was kon ik op mijn 12e een biertje bestellen en sigaretten kopen en deed dat ook. Toen droomden we ervan dat we in de nabije toekomst op ons 16e zouden kunnen stemmen en ons rijbewijs halen. Ik droom daar nog steeds van, maar merk dat de toekomst wel verderweg is geraakt. Waar is onze ruime blik gebleven?

Eduard Schuringa