Leer je kinderen om steeds na te denken over het leven. Dat kan je doen door ze te triggeren middels verhalen. Dat ze van jou steeds verhalen horen. Wat ze niet door hebben is, dat ze bij al die verhalen subtiel boodschappen over het leven meekrijgen. Je moet een systeem vinden dat ze zo vaak verhalen horen dat als ze een keer in een bepaalde situatie zitten, ze meteen aan jou verhaal moeten terugdenken. Terugdenken betekent dat je ze tools hebt meegegeven voor het leven. Want als ze aan een van je verhalen terugdenken, wil dat zeggen dat ze gebruiken wat voor hun van belang is. Ik ken een family die erop gesteld is bij de high class te horen. Met andere woorden, die moeder van hun  heeft zo vaak gesproken over de de vrouw van … (die dokter is en die geweldige dingen doet) en over de dochter van … Altijd gaat over de persoon die…. (met andere woorden belangrijk is). Wat je niet in de gaten hebt is, dat je kinderen niet anders horen en gevoed worden met het fenomeen high class. Met andere woorden als je niet de zoon of dochter bent van … of de man of vrouw van …, doe je er niet toe. Wat ik nu zie gebeuren: dat de kinderen van deze vrouw onbewust keuzes maken om de vriend te zijn van… Die kinderen worden dus omringd door dat soort mensen. Ze gaven onlangs een feest. Mijn kinderen heb ik heel fijn opgevoed. Wij hebben geen geld maar brains.  Die  zijn erbij en niks ontgaat ze. Ze zijn rustig als ze er zijn maar hun mind gaat als een turbo. Zo was er dus een feest van die kennis van ons. Ik zei tegen mijn kids: gaan jullie naar dat feest? Ze protesteerden. Want ze vonden dat daar alleen mensen rondlopen die zichzelf belangrijk vinden. Dat kunnen ze niet uitstaan. Want ze zeggen: we zijn allemaal hetzelfde, ongeacht of je geld hebt of niet. Maar ik vond dat je het niet kon maken om niet naar dat feest te gaan.

De oudste, die houdt zielsveel van mij, maar zei:  mam, ik ga niet naar dat feest, ik ga me doodongelukkig voelen. Ik mis het niet. Ik haal voldoening uit andere dingen in het leven dan dat gedoe van zien en gezien worden. Hij is dus ook niet gegaan. De jongste is gegaan om ons gezin te vertegenwoordigen. Want dat is soms het leven. Je wilt niet maar je moet. Dat zijn we elkaar soms verplicht. Mijn jongste ging dus. Hij is in de nacht thuis gekomen. Hij zei: te gênant om aan te zien. Iedereen vond zichzelf belangrijk. Iedereen liep op een bepaalde manier van, kijk mij nou ‘s. Wat was het verschrikkelijk om naar te kijken. Ik dacht, wat doe ik in godsnaam hier. Maar goed, hij was er nou eenmaal en heeft dat tafereel gadegeslagen. Wat kunnen mensen met een beetje geld zich naar gedragen. De ergste waren de gasten die vroeger arm waren maar van wie het leven zo liep dat ze nu geld hebben. Die weten eigenlijk niet met die rijkdom om te gaan en gaan zich dus gedragen als een snob. Mijn zoon zei dat hij gezien had dat iedereen om elkaar heen liep. Er was geen diepgang. Degene die dat feest had georganiseerd, stond vaak alleen en een beetje eenzaam eigenlijk, terwijl hij zoveel mensen om zich heen had. Mijn zoon ging toen naar hem toe om een praatje te maken. Hij was zo blij! Wat ik wil zeggen: wie zijn nou je echte vrienden?  Kies degene die je echt gelukkig maakt. Kies niet omdat hij de zoon is van… of de dochter van…, want dat is geen garantie voor warmte en vooral ‘echt zijn’. Ik zei tegen mijn zoon: ik moet een column schrijven. Heb je inspiratie? Hij zei: schrijf over die nepvrienden van dat feest …

Lita Gunther


Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)

Lees hier de privacyverklaring Hiermee geeft u toestemming om wekelijks een nieuwsbrief te ontvangen.