… de mooie dagen van vroeger.” Oftewel: Ils sont passés, ces jours de fête … . Zo luidde titel van een of ander vrolijk-melancholiek, destijds intens populair muziekstuk uit de voor-vorige eeuw dat nu zelfs door Wikipedia al vergeten is – ik kan er geen enkele informatie meer over vinden.

Al die woorden hierboven geven de stemming weer waarin ik verkeer sinds 26 april, de eerste dinsdag waarop we geen papieren Ster meer in onze brievenbus kregen, en ik alleen de site had waar ik mijn hart en erger kon uitstorten. Voorbij is het weekritme van dat gezellige krantje, telkens om de zeven dagen volgens de zeven planeten die volgens het oude wereldbeeld om de aarde draaien: maandag, woensdag, vrijdag, zondag, dinsdag, donderdag, zaterdag AUBWIB (= Als U Begrijpt Wat Ik Bedoel).

Gelukkig is er ook goed nieuws. Naar verluidt zal een maal per maand dat lieve oude papieren ding in ere hersteld worden, zoals nu vooral ook voor het CHIO.

Maar helemaal gerust ben ik er niet op. Het vierwekelijkse ritme van de enige natuurlijke satelliet die om onze aarde cirkelt, is heilig in de islam. Als ik een aanhanger van Wilders was, zou ik dus een complot vermoeden achter deze verandering, maar dat is natuurlijk jokkernij. De gedachte dat ik lid van de PVV zou worden is ongeveer even ongerijmd als dat ik sympathie voor de leer van Mohammed zou krijgen.

Geen jokkernij maar heilige ernst is daarentegen mijn verontrusting over het gegeven dat hoegenaamd niemand tegenwoordig nog weet hoe in onze aardse tijdrekening vanaf de kleinste fractie van de seconde tot en met de grootste uitbreiding van de aeonen [‘aeoon’ = 1) Eeuwigheid 2) Eeuw 3) Lange tijdsduur 4) Ondefinieerbare tijdruimte 5) Onafzienbare tijdsruimte 6) Wereldperiode] een weerspiegeling is van de bewegingen van zon en alles wat daaromheen draait, en dat, nog erger, ook niemand meer weet dàt we via de tijdrekening meeleven met wat in de kosmos gebeurt. In mijn stukjes op de site van De Ster tussen Pasen en Pinksteren heb ik daarover geschreven, maar ik betwijfel of het door veel lezers opgepikt is AUBWIB.vrouw meeuw

Ik zoek troost in de natuur. Krantjes komen, krantjes gaan; woorden zijn tegenwoordig net rondfladderende vogels – zó zijn ze er, zó zijn ze weg.

Het plaatje geeft aan wat ik bedoel. U ziet daar een mij goed bekend Kralingse meisje van mijn leeftijd. Af en toe zie ik haar aan de plas staan. Ze gooit stukjes brood in de lucht en de vogels pikken dat in vliegende vaart op. Telkens als ik haar zo bezig zie, komt een mooi gedicht van Paul Verlaine in mijn herinnering. Uit vreugde over de weêrgeboren papier Ster, copieer ik de eerste helft:

Comme un vol criard d’oiseaux en émoi, Als een krijsende vlucht vogels in heftige beroering

Tous mes souvenirs s’abattent sur moi, zo storten alle herinneringen zich op mij. S’abattent parmi le feuillage jaune Ze storten zich tussen het gele gebladerte De mon coeur mirant son tronc plié d’aune van mijn hart dat met bewondering zijn gevouwen elzen-tak wortels beschouwt, Au tain violet de l’eau des Regrets, en dat de violette gloed op het water van de treurnis beziet, Qui mélancoliquement coule auprès, dat het triest achterna stroomt. S’abattent, et puis la rumeur mauvaise Ze storten omlaag, en dan …

… Als ik te sterk overmand word door melancholie, noteer ik de rest op de site. Ik wens u allen veel genoegen op het CHIO [dàt is er nog …].

Hugo Verbrugh

Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
[wysija_form id=”1″]