Ik heb een hele nare tijd achter de rug. Het lastige is dat als iemand ergens mee zit je het niet aan de persoon kan aflezen. Want ik heb het heel goed kunnen verbergen. Het gekke is dat je soms naast iemand kan staan maar dat je hart huilt. Dat heb ik de afgelopen twee maanden aan den lijve ondervonden. En eigenlijk maakt het niet uit waar je tegenaan loopt. Want wat voor jou zwaar aanvoelt, dat hoeft niet zo aan te voelen voor een ander. Feit is, als je ergens mee zit, sta je ermee op en ga je ermee naar bed.
Het liefst zou je in een glazen bol willen kijken om te zien wanneer er weer licht zal gaan schijnen in die donkere tunnel, maar het blijft stil. Het enige wat je hebt zijn de tools om de pijn te verzachten. Zoals mensen waar ik mijn hart kon luchten, waar ik keer op keer met mijn verhaal kon komen, hoe vaak het ook was, ik kon er terecht. Ik heb af en toe uitgehuild, dan zocht ik de stilte op.
Heb veel gebeden, dat is voor mij gewoon praten met God. Als ik in de auto zat, zette ik muziek aan waar ik van houd, gospel, dan kon ik luid meezingen. Ik luister niet alleen naar de melodie maar ook naar de tekst. Teksten waar ik kracht uit putte.
Ik kan zeggen dat ik weer de oude ben. Ik heb deze storm overleefd. Pfff, ik wens dit niemand toe. Geniet van elk moment, want je weet nooit wanneer je wordt opgeschrikt door iets dat jou in de greep houd. Lijkt cliché maar is echt zo. Pak de momenten. Het leven is mooi. Diepe dalen schudden ons wakker, daar ben ik achter nu. Nu weer optimaal genieten van het leven. De storm is gaan liggen.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar