Ik ben naar Suriname gekomen om een sociaal project te steunen. Een project waaraan ik pro deo heb meegewerkt. Het was voor het dorp waar ik vandaan kom. Wageningen heet dat dorp in Suriname. Dat klopt, er is ook een Wageningen in Nederland. Wat men niet weet, is dat Wageningen in Suriname heel veel op Wageningen in Nederland lijkt. Wij in Suriname waren een soort adoptiekind van Wageningen Nederland.
We kregen veel geld uit Nederland om Wageningen Suriname op de kaart te zetten. Als kind heb ik dus geleefd in een welvarend dorp. Het rijstdistrict werd het. Ons hoofddoel in dat dorp was rijst verbouwen. Het werd een dorp waar het je aan niks ontbrak. Alles was goed geregeld. Van naar de dokter gaan tot naar school toe gaan. Ik heb dus een ontzettend fijne jeugd gehad daar. De bevolking van mijn dorp bestond voor een groot deel uit blanken, Nederlanders die ervoor kozen om hun kennis daar in de praktijk te brengen. Ze brachten dus heel veel kennis mee. Maar toen ze indertijd hoorden dat Suriname onafhankelijk zou worden, kon je via diverse kanalen horen dat het een chaos zou worden in Suriname. Dat heeft voor zoveel onrust gezorgd dat het grootste deel van de blanke Nederlanders het land verlaten hebben.
Met als gevolg dat daarmee ook de kennis verdween. We bleven in het dorp achter, zonder ‘ouders’. En dat heeft zijn weerslag gehad in het hele dorp. Achteruitgang in alle vormen. Je moet het zo zien, als je ouders het huis verlaten is het huis niet meer hetzelfde. In veel gevallen treedt verval op. Dat is ook in mijn dorp gebeurd. Maar ik bekijk het anders. Ik kan natuurlijk gaan klagen en verwijten. Maar ik kan het ook omdraaien en denken: kijk, het dorp is nu zo vervallen. Wat kan ik zelf terugdoen? Het lijkt bijna een druppel op een gloeiende plaat maar ik ben de mening toegedaan dat we moeten starten. En niet morgen maar nu. En met die policy ben ik naar Suriname afgereisd. Om mijn dorp een paar fantastische dagen te bezorgen. Ik heb met de kids in het dorp spelletjesmiddagen gedaan. Omdat ik vind dat kids moeten worden vervuld met mooie herinneringen.
Omdat ik weet dat ze ergens in hun leven altijd naar die momenten zullen teruggrijpen. Dan zullen ze zeggen. Weet je nog … en dan wil ik dat er alleen mooie verhalen volgen. In dat rijtje van herinneringen maak ik nu herinneringen met die kids. Ik heb ook ladies’ night avonden met de moeders gedaan. Omdat moeders de motor zijn van het gezin en ik die vrouwen daarom in het zonnetje wilde zetten. Ik kan je vertellen dat die vrouwen totaal geen idee hadden wat ze konden verwachten. Ik heb zo geweldige avonden met ze gehouden. Ik wilde dat ze even gewoon vrouw waren. Geen moeder van … of vrouw van … nee, ik wilde de vrouw in het zonnetje zetten. En dat is gelukt. Daarna konden ze weer in hun rol gaan. Zo heb ik een van mijn missies volbracht in Suriname. Iets terugdoen voor de maatschappij (zo noem ik dat). Bedrijven kunnen iets betekenen voor de maatschappij maar wij mensen kunnen dat ook als individu. Start bij jezelf. Kijk niet naar anderen. Dat is wat ik doe…..
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar