U weet het misschien nog van de vorige week, mijn vrouw en ik gaan op een terrasje zitten in Den Bosch, naast een man die een kopje koffie drinkt. Hij blijkt in het huis van de schilder Jeroen Bosch te wonen. Het oude ziekenhuis met kapel, wat daarachter staat, heeft hij ook in gebruik. En wij mogen zijn waanzinnige kunstverzameling bekijken. Nu over de man: Ik vind hem vanaf het eerste ogenblik sympathiek, vooral omdat hij zo open is over zijn gevoelens. Johannes is al jaren gepensioneerd en in goeden doen. Hij geeft veel geld aan (bijna) kansloze kinderen, maar geeft dat niet aan hulporganisaties, want volgens Johannes verdwijnt het dan voor 90% in de zakken van de verkeerde mensen. En hij kan het weten als ervaringsdeskundige.
Dus hij reist 10 maanden per jaar over de hele wereld om zélf de armen te helpen en te controleren of het geld goed is besteed. Hij is een uitstekend koopman en koopt op die reizen prachtige kunst voor niet veel geld. Johannes is een echte verzamelaar met een eigen smaak en een eigen beleving van de kunst. Hij heeft een aparte zaal voor erotische kunst en vraagt op de man af welk kunststuk mij het meeste doet. Hij is open, dus ik ben ook open en ik wijs iets aan en vertel ook waarom. Hij heeft een glazen lift laten installeren en wij zoemen zachtjes naar de volgende etage, terwijl de mooiste kunstwerken aan onze ogen voorbijglijden. Later nemen wij nog een glaasje Chablis en dan blijkt dat Johannes een zoeker is. Sinds zijn vrouw 10 jaar geleden is overleden, zoekt hij naar het geluk en kan het niet vinden. Natuurlijk heeft hij zijn fijne momenten, maar het volmaakte geluk is er niet. Komt u dat niet heel bekend voor?
Jacques Beket
recent commentaar