Ik ga nog even door op wat vorige weken aan de orde was. Toen ging het over vragen zoals ‘Kunnen robots morele oordelen vellen?’ De inspiratie voor de ietwat provocatieve vraag die ik nu stel is me aangereikt door Ger Groot. In zijn column van 13 juni in Trouw stelt hij: ‘Fysieke schoonheid is alleen vast te stellen wanneer iemand daar meer of minder verrukt naar kíjkt.’
Zou het? Ik bestrijd het. Mijn argumenten haal ik uit een eigen stukje in De Ster (!) van ruim tien jaar geleden (20 mei 2008, dus niet op De Ster Online terug te vinden). Ik citeer (met een enkel aanvullinkje):
Een dag of wat geleden ben ik ternauwernood aan een ernstig ongeval ontsnapt. Ik fietste vanuit Kralingen naar het station door de Boezemdwarsstraat richting Boezemstraat, en toen gebeurde het. De straat eindigt daar in een voorrangskruising met de Boezemstraat, en daar rijden vaak auto’s waar ik dan dus op moet wachten. Ik wilde dus, zoals ik altijd doe, goed naar links kijken, maar voordat ik dat kon doen, werd ik bijna van mijn fiets gesleurd door de aanblik van zo ongeveer de allermooiste vrouw die ik ooit gezien heb. Slechts een paar tientallen meters van me verwijderd keek ze me aan, bijna helemaal naakt, met een absoluut onweerstaanbare blik. ‘Kom bij me!’, zag ik haar naar mij roepen: ‘nù!’ Ik kon nog net op tijd stoppen om de van links komende auto’s voor te laten gaan, en toen zag ik pas wat er aan de hand was. Meer dan levensgroot staat daar, met niets anders aan haar lijf dan een minuscuul stukje ondergoed dat ‘string’ heet, haar edele delen discreet van de kijker afgewend, als een sirene die onschuldige fietsers en voetgangers in haar netten wil lokken, op een vele meters hoog en breed billboard, de vrouw die in de Griekse mythologie Paris voor zich gezien moet hebben toen hij de beruchte ‘appel voor de mooiste vrouw’ aan een van de drie genomineerde godinnen moest schenken.
Ik verklap niet voor welk merk ondergoed ze daar staat, noteer alleen voor de liefhebber van flauwe woordspelletjes wel dat de naam billboard (= groot reclamebord, Van Dale) hier een aardige dubbele betekenis heeft want naast de dame over wie dit stukje gaat, staan er nog een paar met alleen een string van wie je alleen de rugpartij ziet; maar dit terzijde.
Maar die ene godin die ons vanaf dat billboard aankijkt, ons aanlokt, ons aantrekt, ons bijna van onze fiets sleurt … – mannen, je weet niet wat je ziet (en heren-fietsers die in de Boezemdwarsstraat richting Boezemstraat fietsen: u bent gewaarschuwd).
Maar ja, dit is misschien een mooi verhaal (vind ik zelf althans), maar de dame in kwestie is natuurlijk pure fictie – althans voor mij. Ik heb geen idee wie ze is, weet alleen dat ze voor mij net zo onbereikbaar is als de maan. Waarom schrijf ik dan een heel stukje voor De Ster over haar?
Ik doe dat omdat zij ons op weergaloze wijze de mogelijkheden laat zien van de moderne experimentele cognitieve neuro-endocrinologie (= wetenschap van de werking van de hormonen, in het bijzonder voor zover in die werking ook psych(osomat)ische processen meedoen (H.V.). De bedoelde dame is namelijk niet zomaar op dat billboard terechtgekomen. Ze is het eindproduct van een ongehoord subtiel wetenschappelijk onderzoek van het soort waarover toekomstige Nobelprijswinnaars thans in de meest geavanceerde vakbladen publiceren. Vrouwen trekken mannen aan, mannen gaan daarop in; dat is sinds Adam en Eva algemeen bekend. En mooie vrouwen trekken mannen sterk aan; ook dat is niks nieuws. Maar wat is mooi en wat is sterk?

Het oordeel van Paris (1904) – Enrique Simonet | wikipedia
Het antwoord op die vraag is wel nieuw. In de cognitieve neuro-endocrinologie zijn deze twee begrippen ‘mooi’ en ‘sterk’ aan elkaar gekoppeld. Hoe mooier, hoe sterker de aantrekkingskracht. Een onderzoeker werft onder normale mannen een aantal vrijwilligers, schotelt hen plaatjes voor van mooie dames, en meet, terwijl die mannen kijken, de hoeveelheid sex-hormonen in hun bloed. Zodra de mooiste vrouw (= de vrouw die de hoogste score sex-hormonen bij de mannen provoceert) is gevonden, wordt haar afbeelding digitaal bijgewerkt. Een of beide pupillen een fractie van een millimeter groter of kleiner, een toefje meer blauw of geel hier of daar, enzovoort, tot het plaatje met de maximale sex-respons bij de mannen is gemaakt, en dat wordt overweldigend uitvergroot, aan de voorbijgangers voorgeschoteld. En dat allemaal zomaar open en bloot in ons eigen Crooswijk!
Tot zover mijn stukje uit 2008. mijn vraag aan Ger Groot is nu: begrijp je wat ik bedoel?
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar