Mijn jongste broer is homo. Hij heeft een Spaanse vriend met wie hij heel happy is. Op een gegeven moment moesten ze kiezen: gaan wij onze relatie voortzetten in Nederland of in Spanje? Samen besloten ze voor Nederland te gaan. Met als gevolg dat Leon moest verhuizen naar Nederland.

Dat is ook wat… Je huis en haard achterlaten om je hart te volgen. Je stapt in een avontuur waarvan je niet weet hoe het zal uitpakken. Want per slot van rekening kan niemand in de toekomst kijken. Aan je geluk kleven nadelen waar je mee te maken krijgt bij zo’n emigratie.

Nederland heeft de Surinamers die er wonen gedoogd. Ze toegelaten. Maar niet van harte. De Surinamer spreekt dezelfde taal als de Nederlander; dat zou een reden kunnen zijn waarom we minder last hebben van de onvriendelijkheid. Want het blijkt dat Nederlanders niet zo vriendelijk en gastvrij zijn als we denken. Dat lijkt maar zo. Als je wat verder kijkt zie je hoe bijvoorbeeld een Spanjaard Nederland ervaart. En dan heb ik het nu over iemand die hoog opgeleid is. Want de verhalen over de ongeletterde buitenlanders die hier overbodig zijn kennen we al. Omdat ze ‘de staatskas leegplunderen’, doordat ze in aanmerking komen voor vele financiële tegemoetkomingen. Maar ik heb het nu over een longarts. Leon is longarts. Hij werkt gewoon.

Even een kleine opsomming van de moeilijkheden die hij onder andere ondervindt: Op het werk spreken ze alleen maar Nederlands. Niemand die moeite doet om hem bij de gesprekken te betrekken of af en toe Engels te spreken, zodat hij het ook een beetje kan volgen. Hij volgt Nederlandse les, maar is nog aan het begin, dus het kost even tijd voordat hij de taal machtig is. Tot die tijd zou je enige tolerantie verwachten. Positief is wel dat als hij vraagt of ze Engels willen spreken, ze daar geen probleem van maken. Maar het komt niet vanuit henzelf. Of hij stapt de tram of metro in en iemand heeft zijn tas op de enige, nog vrije stoel gelegd. Als hij vraagt of hij op die plek mag zitten, is de verwoestende blik die hij krijgt van de zotte. Zo van: moet dat nou? In de trein/metro/tram wordt alles omgeroepen in het Nederlands. Hij verstaat niet alles. Als hij twijfelt vraagt hij een medepassagier om duidelijkheid. Die zucht en geeft dan antwoord. Alsof hij wil zeggen: kan je niet zelf luisteren? Wanneer hij de weg vraagt op straat, lopen ze keihard door en kijken alsof ze willen zeggen: ‘zoek het maar uit’.

Mijn tip is om Nederland met z’n allen een stukje vriendelijker te maken. Laten we met z’n allen afspreken dat we op een bepaalde dag een buitenlander/een buitenlandse collega/een buitenlandse kennis of buur uitnodigen bij ons thuis om iets te eten of iets te drinken. Hierdoor leer je naar elkaar te luisteren, begrip en respect voor elkaar op te brengen en leer je open te staan. Met elkaar in gesprek gaan opent vele deuren. Ik hoop dat we daardoor iets toleranter worden in Nederland.

Lita Gunther