Ik heb een dag vrij. Niks te werken, niks op te passen. Ik weet even niet wat ik met deze vrije tijd ga doen. In dat geval open ik altijd de bovenste la van mijn bureau. Daar stopt mijn vrouw de post in waar nog iets mee moet worden gedaan. Er ligt een flinke stapel op mij te wachten, maar er zit niets tussen waar ik mijn hoofd over moet breken of waardoor ik onmiddellijk in actie moet komen. Niets is echt de moeite waard. Toch wel, een overlijdenskaartje. Het is een oude schoolmaat van mij. Eigenlijk moet ik ‘was’ schrijven. Als er mensen overlijden die net zo oud waren als ik, dan word ik daar altijd stil van en vraag ik mij af hoeveel jaar ik nog kan verwachten. Je weet het niet. Mis – schien maar goed ook. We zien wel. Ik ben tegenwoordig wel zuinig op mijn resterende tijd. Ik doe zo min mogelijk dingen meer waar ik geen zin in heb.

Helaas zijn er altijd vervelende dingen die je toch moet doen, zoals scheren. Ik heb uitgerekend dat ik al meer dan 18.000 keer ‘s morgens in de spiegel heb gekeken om de boel weer een beetje te fatsoeneren. Zonde van de tijd. (en dan scheer ik natuurlijk nog maar de helft) Ik geniet tegenwoordig wel meer van simpele dingen, zoals zitten in het zonnetje in de tuin met een kopje koffie dat gezet is door ‘moeder, de vrouw’. Ik heb wel een vage, maar niet aflatende drang om een wereldreis te maken met een oud VW busje. Geen dure reis, maar juist super ‘low budget’, dus geen vw buscampings. Gewoon ‘s avonds het busje neerzetten in een klein Frans dorpje en de volgende morgen weer verder rijden. Natuurlijk eerst langs de boulangerie voor een vers stokbrood en een croissantje. In de bus koffie zetten. Ik heb er tientallen gezien in Les Saintes-Maries-de-la-Mer, in Zuid- Frankrijk aan de Middellandse Zee. Daar stonden een paar busjes en campers langs het strand, helemaal gratis. Ik sprak er mensen en één ervan was al 2 jaar onderweg. Af en toe stuurde hij een mailtje naar het thuisfront om te melden dat hij nog leefde en waar hij was. U ziet, ik droom zo weg bij de gedachte alleen al. Ach, het zal er wel nooit van komen, want nu hebben we eindelijk tijd, maar nu wil mijn vrouw weer niet zo lang weg, vanwege de kinderen en de kleinkinderen. Zo is er altijd wat. Gelukkig kan ik deze week paragliden in Slovenië met een stel maten. Je moet toch wat.

Jacques Beket

Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
[wysija_form id=”1″]