Soms ben ik bezig een verhaal te vertellen. Maar het gekke is dat, terwijl ik dat verhaal vertel, ik ineens een sprongetje kan maken naar iets dat mij te binnen schiet. Zo zei mijn zus tijdens een verhaal dat ik vertelde, het is toch bizar dat je dat meisje haar achternaam niet kende, terwijl je al bijna 20 jaar vrienden met haar bent. Ik vond het ook heel opmerkelijk van mezelf. Heb mijn lang afgevraagd waarom ik haar achternaam niet kende.
Weet tot vandaag het juiste antwoord niet. Mijn zus gaf aan dat de reden is dat ik onvoorwaardelijk van haar hou. Dat is het antwoord. Dat vond ik wel een eyeopener. En het klinkt helemaal niet zo gek. Toen ik er lang over had nagedacht wist ik, mijn zus heeft gelijk. Hoe ik achter haar achternaam kwam is toen ik een keer geld voor haar per bank moest overmaken. Moest ze haar rekeningnummer geven en haar juiste naam goed geschreven. Toen maakte zij zelf een opmerking als, nu weet je mijn naam. En ze keek op een bepaalde manier naar mij, omdat ze wist dat ze bewust haar achternaam achterwege had gelaten. En het gekke is dat ik er ook nooit de behoefte aan had om het te weten. Was ook niet nodig. Als je nagaat dat onze vriendschap al 20 jaar duurt.
Dat is niet voor niks. Als ik haar moet roepen heb ik alleen haar voornaam nodig en meer niet. En verder heb ik haar achternaam ook nooit nodig gehad. Ik piekerde mij suf, omdat ik mij afvroeg, heb ik iets verkeerds gedaan om nooit te hebben doorgevraagd? Mijn zus zei dat ik geen enkele reden had om haar achternaam te moeten weten. Klaar. Ik maakte meteen dat sprongetje naar mijn eigen moeder en vader. Ik weet eigenlijk ook best weinig over hun jeugd. Summier eigenlijk. Ik bedenk mij dat ik er zelf ook nooit naar gevraagd heb. Dat was dus ook onvoorwaardelijke liefde voor mijn ouders. Want ze zijn al ruim 30-40 jaar overleden maar nog zijn ze zo bij mij aanwezig en ik ben ze dankbaar voor het leven dat ze mij geschonken hebben. Overal verkondig ik mijn fijne jeugd.
Hoe komt het dan dat ik ze nooit gevraagd heb naar hun eigen leven/jeugd? Niet omdat ik geen interesse heb. Omdat ik, denk ik, tevreden was met dat wat ik kreeg aan liefde en warmte. En omdat je in de Surinaamse cultuur van vroeger niks aan ouders vroeg. De afstand tussen ouder en kind was best groot. Die afstand zie je nu steeds kleiner worden. Omdat de generaties meegaan met hun tijd. En leren van hoe het niet moet. Dan doe je dat anders als je zelf kinderen krijgt. Zo vindt langzaam die verschuiving plaats. Nogmaals, ik stam uit de generatie dat je niks aan je ouders vroeg. En al helemaal niet over hun jeugd. Je kwam daar ook niet op. Nu achteraf heb ik toch dat mijn mind gaat knagen en ik me afvraag, was ik dan niet geïnteresseerd in ze? Maar het antwoord van mijn zus luidt weer: ik hield onvoorwaardelijk van ze. No matter what.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar