Paarden en ijsvogels

Ton Poletto Merlo en John Verkerke ambassadeurs van het Kralingse Bos tijdens het CHIO

Ieder jaar vindt het CHIO, het Concours Hippique International Officiel, plaats in het Kralingse Bos. Dit lijkt inmiddels vanzelfsprekend, maar zo’n groot evenement vergt een uitgekiende organisatie, zodat de schade aan het bos die mensen, tenten, paarden en voertuigen maken, niet blijvend is.

Het Kralingse Bos is een van de drukst bezochte parken van Nederland, daarbij heeft het ook een kwetsbare en diverse flora en fauna. Naast de paden, in het bos en in het water is een onopvallende wereld, waarin dieren, bomen en planten onderling van elkaar afhankelijk zijn.

John Verkerke, 57, en Ton Poletto Merlo, 51, werken voor de gemeente Rotterdam en houden zich o.a. bezig met het beheer van het Kralingse Bos. Ze ontwikkelen creatieve ideeën om het park te verbeteren voor de natuur en haar gebruikers. Hierbij is hun advies aan het paardenevenement essentieel. Ze zijn beste vrienden, opgegroeid in Crooswijk en kennen het park door en door. “Laat me een foto zien van een boom in dit bos en ik zal je vertellen waar die staat”, zegt Verkerke. Poletto: “Het paardenevenement is illustratief voor hoe uitdagend ons werk is. Schade is er altijd, maar we vinden steeds meer oplossingen om de schade niet blijvend te maken. Alles hangt af van een goede samenwerking met de organisatie van het concours”.

Communicatie
Wat het CHIO werkelijk tot een blijvend evenement heeft gemaakt in het Kralingse Bos is de communicatie die Verkerke en Poletto, door de jaren heen, met organisatie van het evenement hebben opgebouwd. “Wij hadden vroeger als dienst de indruk dat de organisatie het bos zag als een evenemententerrein”, zegt Poletto. “Wat in zo’n organisatie speelt is dat het allemaal directeuren zijn van grote firma’s. Ze willen van nature allemaal wat te zeggen hebben. Het kostte een hoop moeite hen ervan te doordringen dat de schade van het evenement niet altijd zichtbaar is, maar wel permanent kan zijn. Takken van bomen kunnen afsterven wanneer je er auto’s met hete motoren onder parkeert. De bast van de beuk is zó dun dat de boom, zonder zijn beschermende bladeren en takken, niet kan leven. Vroeger liepen we dan rond als politieagentje. Moedeloos werden we er van.”

“We hebben veel met de organisatie overlegd”, zegt Verkerke. Inmiddels is er het begrip dat het evenement zo mooi is dóór het Kralingse bos. Verkerke laat een boom zien met een groot litteken op de plaats waar een ladder de boom schampte. “Die ladder werd gebruikt om de verlichting op te hangen in de bomen. Inmiddels legt de organisatie van het evenement de verlichting naast de paden, op de grond. Ook zijn de wegen geschikt gemaakt voor vrachtverkeer.

Duurzaam
“Zoals het CHIO nu draait is het duurzaam”, zegt Verkerke. “Het wederzijds begrip voor elkaar is groot. We worden verwittigd van iedere verandering in het draaiboek van de organisatie. We denken mee als gastheren en ambassadeurs van het bos. Het paardenevenement is een fantastisch evenement geworden, een visitekaartje voor het Kralingse Bos en voor Rotterdam.”

Postzegel
Als het concours voorbij is wordt er nieuw gras ingezaaid op het veld bij pannenkoekhuis De Big waar de ruiters inrijden. Dit is een van de ideeën van de mannen om het bos het hele jaar groen te houden. “De ijsvogel is terug”, zegt Verkerke. “Dat komt door alle ingrepen in en rond de Kralingse Plas. Het merendeel van de brasem is gevangen. De brasem is een soort watervarken, ze woelden de bodem van de plas om. Hierdoor werd het water troebel en voedselrijk voor algen.” Het water is nu helder, er is gebaggerd en een zandlaag op de bodem van de plas aangebracht. Mensen kunnen er zwemmen. Snoeken kunnen er nu jagen, evenals de ijsvogel, die alleen bij helder water leeft. De ijsvogel is een schitterende vogel én zeldzaam. Nóg zeldzamer is het dat ijsvogels, bunzingen, uilen, padden, vossen, mensen, paarden en honden gebruik maken van één en dezelfde kleine ruimte. “Alles op een postzegel”, zoals Ton Poletto het verwoordt.

Joris Zee