Iedereen is aan het plannen voor de feestdagen. Wat die en die allemaal gaan doen! Agenda’s worden geblokt. Datums worden besproken. Over wat er allemaal gaat gebeuren tijdens die dagen. De gekste dingen worden uit de kast gehaald. Maar vooral zie je dat heel veel families zich suf plannen over wat voor moois er op tafel mag worden voorgeschoteld. Het hele jaar houdt men zich in bij het inkopen van speciale maaltijden.

Om tijdens de kerst los te kunnen gaan. Zo van, laten we het jaar goed afsluiten en ook uit dankbaarheid dat het afgelopen jaar goed is verlopen. Dat plannen gebeurt zo uit een automatisme, dat je er eigenlijk niet bij stilstaat dat er iets tussen kan komen. We kijken ernaar uit en klaar. Ik wil aangeven dat niks vanzelfsprekend is. Want ik werd opgeschrikt door mijn zoon. Ik heb mijn telefoon al mijn hele leven aan staan omdat ik 24 uur per dag bereikbaar wil zijn voor mijn kids. Die gewoonte is voortgekomen uit toen ze klein waren en het is gebleven. Ondertussen zijn ze 28 en 24 en gewoon zelfstandig maar nog ben ik voortdurend bereikbaar.

Mijn kids zijn behoorlijk zelfstandig, dus als ze mij bellen, dan maakt mijn hart een sprongetje. Ik werd dus enkele dagen geleden ineens op een gek tijdstip door mijn jongste opgebeld. Ik hoorde meteen aan zijn stem dat het mis was. Ik zei, zeg snel wat er is. Toen kwam het er snikkend uit de moeder van zijn beste vriend was overleden. Och, och, wat een schrik. Ik kon geen woord uitbrengen. Het landde niet meteen. Omdat ik die moeder heel goed ken. Onze jongens zijn beste vrienden, dus uiteraard kennen we elkaar ook goed. Ik wist niet wat ik moest uitbrengen. Ik dacht, ik ben ver weg. Voelde mij machteloos.

Des te meer omdat ik er niet kon zijn voor de vriend van mijn zoon en zijn family. Deze vriend is ondergedompeld in een en al verdriet. Wat moet je als je nog jong bent en je ouders zijn er beide niet meer? Zo onwerkelijk, dat zijn moeder is overleden. Niets wees op een ziekte of wat dan ook. Ze is even oud als ik. Ze zal nooit meer  tussen ons vertoeven. Ze zal nooit meer dit of nooit meer dat. Maar vooral zullen de feestdagen nooit meer voor de vriend van mijn zoon hetzelfde zijn. Het zal een gekke nasmaak hebben omdat mama er niet meer is. Dus, wanneer straks iedereen aan tafel zit en met volle teugen van de wijn geniet dan zal er ergens anders immens worden gehuild en getreurd. Denk aan elkaar. See you next time,

Lita Gunther


Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)

Dit veld is vereist.
Lees hier de privacyverklaring Hiermee geeft u toestemming om wekelijks een nieuwsbrief te ontvangen.