Mijn ouders hebben ons in zekere zin wel verwend. Nu ik volwassen ben kom ik daarachter. Het ontbrak ons aan niks. Zo ook niet de nieuwste soort muziek. Zodra er een hit uitkwam die wij wilden hebben, werd die voor ons gekocht. De hele week luisterden wij kinderen dan naar onze favoriete muziek. Soms met de boxen iets te luid. Je weet hoe dat gaat als je jong bent en je iets leuk vind, dan kan je daarin soms doorslaan. Soms lieten mijn ouders dat toe maar als het niet uitkwam, dan niet. Bijvoorbeeld als er bezoek was of als ze gwoon dachten, nu even niet, zo hard. Wij konden dus genieten van muziek, maar wel onder één voorwaarde, nl. dat wij beloofden zondags de muziek van mijn ouders te draaien. (oude mensen muziek noemden ik dat toen) Ik stond dan zondag vroeg op als ze nog lagen te slapen, zodat ze wakker konden worden met hun favoriete muziek. Het gekke is dat ik onbewust ook van die muziek ben gaan houden. Men zegt niet voor niks je wordt het product van je omgeving. Daar is dit een typisch voorbeeld van. Muziek van artiesten als Patti Page of Elvis Presley of Frank Sinatra. Wat wij mensen niet in de gaten hebben, is dat muziek ons zoveel brengt. Het is veel meer dan het geluid. Het is de melodie, de tekst, de timing, de vreugde, de blijdschap. Hoe vaak betrap je jezelf er niet op dat je een lied hoort dat je terugbrengt naar een bepaalde herinnering. Dat kan voor eenieder anders zijn. Soms ook een trieste associatie. Muziek is zo breed.

In deze periode van het jaar, december, zijn wij wat gevoeliger, emotioneler. Dan zie je dat mensen meer gaan stilstaan bij wat gebeurd is. Wij gaan terugblikken, evalueren. Daar komen zoveel gevoelens bij los En als dan dat bepaalde liedje voorbijkomt, hou je het niet meer droog of bij een ander liedje maak je een vreugdedans.
Het lied is nog veel meer. Het is ook de man of vrouw die het zingt. Dat besefte ik onlangs toen ik een documentaire zag over Frank Sinatra. Normaal zou ik wegzappen. Maar omdat het mij herinnerde aan de ‘oude mensen muziek’ van mijn ouders, bleef ik kijken. De persoon die de muziek brengt is zo veel meer dan alleen het lied. Frank Sinatra van vroeger was de Beyoncé van nu. (wat populariteit betreft) Zo immens populair was hij. Hij maakte de ene song na de andere. Allemaal succesvol en kaskrakers. Maar Frank had met zoveel dilemma’s te maken in zijn leven. Het ene moment had hij miljoenen en het andere moment was hij alles kwijt. Wat ik zo bijzonder aan hem vind, is dat hij nooit uit het oog is verloren waar hij goed in was en dat is muziek maken. En dat heeft hem er steeds weer bovenop gebracht. Zijn liefde voor muziek, de kracht van zijn talent. En vooral zijn veerkracht. Hij heeft in zijn afscheidslied en ook bestseller, hotste lied, letterlijk gezongen/gezegd: I did it my way. Want je kan heel veel talent hebben, maar als het niet goed in het koppie zit, dan trek je het niet. Om steeds weer de moed op te brengen om opnieuw te beginnen. Veerkracht, dat is wat deze legende had. Daar kunnen velen van ons een voorbeeld aan nemen.

Hoe moeilijk de hobbel ook is die je moet nemen in het leven, hoe triest het soms ook is als je achterom kijkt: bedenk, er komt weer een nieuw jaar aan, met nieuwe kansen. Kom maar op 2016! I did it my way.

Lita Gunther

Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
[wysija_form id=”1″]