Mijn oudste zoon doet de opleiding ‘Sportmarketing’ op de Hogeschool van Amsterdam, een HBO opleiding. Het is zijn eerste jaar op die opleiding.

De eerste dagen is eenieder in de klas wat onwennig. Je gaat aftasten en kijken bij wie jij je zal aansluiten. Dat deed Peter ook. Hij keek zijn ogen uit. Eenmaal in de klas werden de namen van alle leerlingen opgenoemd, om te weten wie wie was. Er werd ook een spel gedaan om elkaar beter te leren kennen en om het ijs te breken.

Langzaam zag je dat de studenten met elkaar in gesprek raakten. Peter gaf aan dat hij zeker de eerste week nog aan het aftasten was. Wat had hij aan wie? In de eerste weken werden aan het begin van elke les de namen opgenoemd van de leerlingen. Peter hoorde elke keer weer de naam van een bekende topvoetballer. Maar hij besteedde daar verder geen aandacht aan. Het was een naam zoals elke andere. Een van de dagen toen de namen weer werden opgelezen, viel ineens het kwartje bij Peter. Ineens dacht hij: “Wacht even, zal het de zoon zijn van een van de bekende voetballers, zoals wij ze allemaal kennen?” In de pauze sprak hij die jongen aan met de vraag of hij de zoon was van die bekende voetballer. De jongen wuifde het weg met: “Neen man, hoe kom je daarbij?” En ze kletsten verder over gewone dingen. Ze hadden een klik. Peter kon het aardig met hem vinden. Maar op de een of andere manier bleef het toch een beetje knagen bij Peter. Hij besloot de klasgenoot toch nog een keer te confronteren met de vraag of hij niet de zoon was van de bekende voetballer. Die lachte een beetje betrapt en hij zei: “Weet je wat, ik heb niet graag dat mensen weten wie mijn vader is. Omdat ik anders niet kan inschatten of iemand die in gesprek met mij raakt dat doet omdat ik de zoon ben van… of omdat ze oprecht in mij geïnteresseerd zijn. Ik wil voorkomen dat mensen vrienden met mij worden om de verkeerde reden.

Vandaar dat ik het niet graag zeg dat mijn vader de bekende voetballer is”. Het grappige is dat het niks heeft veranderd aan hun vriendschap. Dus waar was hij nou eigenlijk bang voor? Als ik eerlijk mag zijn, snap ik zijn beweegreden heel goed. Hij wil geen ‘fake’ vrienden. Maar wel degene die het echt goed met hem meent omdat hij gewoon zichzelf is. Aan de andere kant is hij ook niet te beroerd om de naam van zijn vader te gebruiken als het voordeel kan opleveren. Zo gingen de jongens een keer stappen. Ze wilden een club binnen die reeds het maximaal aantal bezoekers telde. Ze stonden nog in de rij wachtenden. Hij zei tegen die jongens: “Let op wat ik ga doen”. Hij liep naar de portier en noemde het aantal op van de vrienden waar hij mee was. Hij zei dat hij de zoon was van de bekende voetballer. En hup, hij mocht naar binnen met zijn maten. Nadat hij zijn ID-kaart had laten zien, mocht het hele groepje zó de club in. Ze konden er wel om lachen. Dus hij gebruikt zijn beroemde naam zoals het hem uitkomt. Ik geef hem geen ongelijk.

Lita Gunther