Vrouwen die kinderen inzetten tijdens hun vechtscheiding of na het uit elkaar gaan, die zijn dom. Er zijn zoveel varianten waarbij kinderen een van de ouders niet zien. Maakt niet uit wat voor variant het is. Je mag kinderen never, never nooit de dupe laten worden van jou ANGST. Wat dat is het euvel. Je angst is soms ZO groot dat je niet door hebt dat je daarmee jouw kind belemmert. Je hebt vaak al een 1- 0 achterstand omdat je jouw kind geen vader en moeder in één huis kan bieden. Dan ga je uit elkaar en heeft een partij soms zulke onmogelijke wensen. Vaak naar de man toe (probeer in de schoenen te gaan staan van zo een man en bedenk dat hij JOUW ZOON had kunnen zijn. Hoe zou je het vinden als een exvrouw jouw zoon zo zou uitknijpen? Wat je niet voor jezelf wenst moet je een ander ook niet aandoen. Een meisje mocht haar vader niet meer zien. Die moeder heeft haar 12 jaar lang voorgehouden dat die man een klootzak is en dat hij dit en dat is. Als kind geloof je ALTIJD je ouder. Dat meisje was nog jong toen ze uit elkaar gingen, 8 jaar. Maar ze had een omgangsregeling met haar vader en ging om de zoveel tijd naar hem toe. Dan was het KORT maar LANG genoeg voor een kind om te ZIEN dat die vader LIEFDE naar haar had, zo WARM en vooral ECHT was. Dat gebeurde toen ze 12 jaar was. Want dat is de leeftijd dat kinderen wijzer worden en aardig het verschil kunnen zien tussen goed en kwaad.

Op 12-jarige leeftijd begon ze door te krijgen wie de kwaaie was. Dat het niet die vader was die slecht was, zoals haar moeder haar jarenlang had voorgehouden maar dat het de moeder was die de onstabiele factor was. Die vader heeft al die jaren sinds ze bij haar moeder was gaan wonen na de scheiding, zoveel verdriet gehad. Zijn knuffel was ineens weg. Zijn enige dochter waar hij zielsveel van hield, was ineens weg. Het deed zoveel pijn als hij haar om de zoveel tijd te logeren kreeg maar op zondag weer moest wegbrengen naar haar moeder. Hij heeft haar nooit laten merken hoe pijn het deed. Hij wilde haar vrij laten opgroeien en niet opzadelen met zijn verdriet. 12 jaar is de leeftijd dat je van de rechter mag beslissen bij wie je wilt wonen, bij je vader of je moeder. Die vader heeft een lange adem moeten hebben en wat nu gebeurde had hij nooit gedacht. Toen ze 12 jaar was bracht hij haar een keer op zondag weer naar haar moeder. Ze hadden elkaar gegroet. Hij ging naar huis en ineens ging de deurbel . Hij deed open en daar stond zijn dochter. Ze zei: papa, mag ik bij jou komen wonen? Ik hou het niet meer uit bij mama en haar nieuwe vriend die vader voor mij wil spelen. Ze zei letterlijk: en ik begrijp nog steeds niet waarom mama altijd heeft gezegd dat je een slechte vader bent. Je bent altijd zo goed voor mij. En ze zei: ik ga nooit meer terug naar mama. Ze is bij haar vader ingetrokken en nooit meer weggegaan. Het heeft jaren geduurd voor die vader maar als je niet gaat duwen en trekken en gewoon je ware liefde toont aan je kind, komt het goed al duurt het soms jarenlang voor je resultaat ziet. Knap, dat die vader zijn trots in de ijskast heeft gestopt. Dat is voor beiden beter geweest, want anders had die dochter veel meer last gehad van de scheiding. Nu is dat beperkt gebleven.

Lita Gunther

Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)

Lees hier de privacyverklaring Hiermee geeft u toestemming om wekelijks een nieuwsbrief te ontvangen.