Het is weer januari – de dag van de Romeinse god Janus Bifrons oftewel Jan met de twee tronies: de ene vooruit-, de andere achteruit-kijkend. Dit jaar bezorgt dit vooruit-achteruit me nog sterker gemengde gevoelens dan ik in deze tijd van het jaar van nature al koester. Om mezelf een beetje terug te vinden, heb ik iets nieuws verzonnen. Ik heb onze Deelgemeente afgescheiden van Rotterdam en Nederland, en haar uitgeroepen tot een nieuw land, als een zelfstandige staat; aan het feit dat wij het begrip ‘deelgemeente’ sinds maart 2014 niet meer officieel gebruiken, heb ik lak.

De naam Kracronië verwijst naar het intussen mythologisch geworden, voormalige Oostenrijk-Hongarije, de legendarische ‘dubbelmonarchie’ waarvan de number one, Franz (1830/1848-1916), tegelijk keizer en koning was, zodat alles in dat land altijd ofwel ‘kaiserlich und königlich‘ ofwel ‘kaiserlich-königlich‘ was; waar en wanneer men het woordje ‘und‘ resp. het streepje moest gebruiken, was een zorgvuldig bewaard geheim.

De schrijver Robert Musil (1980-1942) heeft dit geheim geanalyseerd en onthuld in zijn roman ‘Der Mann ohne Eigenschaften‘. In dat boek geeft hij dit magische, sinds 1918 niet meer bestaande land de naam Kakanië. Kennis van dit boek is nuttig om te begrijpen wat ik met dit stukje eigenlijk bedoel; voor wie dit boek niet gelezen heeft, vat ik hier aanduidingsgewijs kort samen wat ik met Kracronië bedoel.

(1) De theoretische grondslag ligt in de wisecrack ‘All politics is local politics: politiek interesseert de mensen alleen voor zover het bij hen om de hoek gebeurt. Een acroniem als NIMBY (= Not In My BackYard: ‘Niet in mijn achtertuin’) illustreert het; de lijfspreuk van onze Erasmus (Quaevis terra patria = Overal waar de aarde is, is mijn vaderland) weerspreekt het; oude en actuele thema’s, Softenon, circa 1960, resp. klimaatverandering geven Erasmus gelijk.

(2) De directe aanleiding is een bericht uit wetenschapsland van vorige maand. ‘Psychologieprofessor Chris Boyle van de Universiteit van Exeter vroeg mensen uit verschillende landen waar deze traditie voorkomt, hoe ze tijdens hun kindertijd van gedachten veranderden over de kerstman en of hun vertrouwen in hun ouders was aangetast, nadat zij hoorden dat de brenger van kerstcadeaus “nep” was’. Ik werd éven bijna bijgelovig. ‘Kerstmis is kassa’, was dit jaar de leus in Nederland; mijn twee stukjes van de beide vorige weken documenteren wat ik bedoel; lees maar na: desteronline.nl/de-neppificatie-van-de-werkelijkheid en desteronline.nl/zou-het-dan-toch-waar-zijn.

(3) Steun voor mijn stille revolutie vond ik bij Floor Rusman: ‘Van Facebook tot politieke correctheid: de “gedachtenpolitie” is overal. „Je mag ook niets meer zeggen”, hoor je vaak. “Maar van wie eigenlijk?”’, NRC 28 december. Deelgemeente Kralingen Crooswijk

(4) Nog meer steun krijg ik van Paul van Geest en anderen [‘Het katholicisme in Europa. Een geschiedenis’: ‘Hun kerk is die van Erasmus en niet die van  … de roomse conservatief Antoine Bodar’, ibidem.

(5) Een voorlopige afronding van dit eerste levensteken van het nieuwe land Kracronië haal ik uit mijn kerst- en nieuwjaarswens van dit jaar.

I write this in myopese [= my own private english-but-only-sort-of vernacular the newly developing langage in which the scientific community worldwide communicates nowadays; see Bellos (‘Is that  a fish in your ear’?’, Ch. 17: ‘The third code: translation as a dialect’): ‘It drives me mad’.’] because I gave for the first time words to this idea during the elective course in Applied Philosophy of Science which I gave to [or rather ‘with’] a group of ‘international students’ in November-December.

Hugo Verbrugh


Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)

Lees hier de privacyverklaring Hiermee geeft u toestemming om wekelijks een nieuwsbrief te ontvangen.