Elke maandag rijden mijn vrouw en ik naar Delft. Daar halen wij mijn kleinste kleindochter (4 maanden) van de crèche. De beveiliging is daar a la Fort Knocks. Ze zijn als de dood dat iemand een kind steelt. Je moet bij de deur een geheim nummer intoetsen, anders gaat de deur niet open. Vervolgens moet de leiding aldaar al geïnformeerd zijn dat opa het kind komt halen en dan moeten ze je ook kennen of anders moet je je legitimeren, anders krijg je het kind niet mee.

Allemaal heel goed natuurlijk, maar ik voelde mij de eerste keer (ik was toen alleen) wel een beetje als een crimineel die een kind komt stelen. Ik werd met argusogen bekeken. Vroeger was er stukken minder angst bij de mensheid. Sinds 9/11 is de angst erger geworden. Sindsdien moet ik op Schiphol bij de douane zelfs mijn schoenen uittrekken en mijn riem afdoen, mijn blikje drinken wordt in een prullenbak gegooid en op de monitor zie ik dat ik mijn tandenborstel niet heb vergeten. En je wordt door een peloton agenten in de gaten gehouden, klaar om aan te vallen als je iets ongeregelds zou doen. Hoe anders en gemoedelijker was dat vroeger. Ik herinner mij nog dat ik in 1973 naar Spanje vloog.

Vliegen heeft erg mijn interesse. Ik had toen al een paar keer zelf gevlogen in een éénmotorig vliegtuigje. Toen de stewardess langskwam met iets te drinken, vertelde ik haar dat en vroeg of ik misschien in de cockpit mocht kijken. Ergens boven Parijs kwam de stewardess mij ophalen en even later zat ik in de stoel van de co-piloot, die mij voor de grap zelfs even zijn pet op mijn hoofd zette. Wat ik niet wist aan apparatuur werd mij uitgelegd. En dat was heel wat, want ik heb daar zeker een half uur gezeten. Boven mijn hoofd zat een ingebouwd instrument dat ik ook niet kende (zie rode pijl), het leek wel op een goedkoop kookwekkertje. Toen ik ernaar vroeg antwoordde de piloot lachend: ,,Het IS een kookwekker. Hij staat op nog 14 minuten. Als hij afgaat, ga ik via de radio informeren wat voor weer het is op de landingsbaan”. Dat verwacht je toch niet in zo’n duur vliegtuig met honderden passagiers. Ja, de tijden veranderen. Als ik nu aan de stewardess zou zeggen dat ik geïnteresseerd ben in de cockpit, slaan ze mij meteen in de boeien.

Jacques Beket

angst beket