We zitten middenin de coronacrisis. We weten al aardig wat die met ons doet, en hoe het zit met dat virus. Zelf dat het ons in no time van het leven berooft. Dat is niet niks. Dat is nog het meest verrassende van het hele gebeuren waar wij mensen bang voor zijn. Die snelle, onverwachte dood en dat je op de koop toe geen afscheid kan nemen van de mensen van wie je houdt. Met die wetenschap kan niemand leven.
Toen dit virus eenmaal om zich heen sloeg, wisten wij intussen dat we er niet mee moesten sollen. Hoe spijtig het ook is voor de patiënt of voor de nabestaanden, we konden geen afscheid van elkaar nemen. Wat een eenzame dood moet dat voor velen geweest zijn! Je kon niet te dicht bij een stervende komen omdat je dat virus zou kunnen krijgen. Dat je niemand bij je had is in en in triest. Och, wat lijkt mij dat verschrikkelijk. Ik ben zelf absoluut niet bang voor de dood maar alleen deze wereld verlaten vind ik zo een eenzame gedachte. Dus ik gedenk die mensen die hiermee te maken hebben gehad.
Waar ik over in zit is dat mijn warme mensen geen afscheid van mij zouden kunnen nemen. Ik wil dat heel graag omdat ik de mening ben toegedaan dat als je afscheid neemt, je dat hoofdstuk beter kan afsluiten. Afsluiten, zodat je daarna weer je leven langzaam kan oppakken. De dood door dat coronavirus is dus echt een groot ding. Wat corona weer heeft gebracht is dat mensen meer thuis zijn gaan werken. Iets dat voor veel bedrijven op de planning stond maar waar niks mee gedaan werd. Door die coronacrisis lag het hele land plat. Je kon niet meer op straat. Niet om te gaan werken maar ook niet om je met het openbaar vervoer te verplaatsen. Je mocht echt niks. Het gevolg van het feit dat het openbaar vervoer het niet deed, was dat je niet of moeilijk op je werk kon komen.
Het heeft bedrijven verplicht à al minute over te stappen, op thuiswerken. Massaal werkten mensen vanuit huis. Via hun laptop of via hun computer. Voor veel bedrijven was het even zoeken naar hoe ze dat gingen doen. Maar gaandeweg leerden ondernemers en bedrijven van elkaar hoe het nog beter kon. Het ging dus, dat mensen thuis waren, en gewoon konden werken. Veel bedrijven vinden het een uitkomst en willen deze werkwijze gewoon doorzetten. Dus, dat mensen thuiswerken. Wat je veel zag was dat kranten hele pagina’s gingen wijden aan thuiswerken. Wat je wel en niet kunt doen. Of hoe je de camera waarmee je in beeld komt zodanig in moet stellen zodat je goed in beeld bent en niet afgeleid word. Er is een hele theorie voor hoe je de camera moet instellen en waar je moet zitten in huis zonder dat de collega’s er last van hebben dat jouw kinderen continu in het beeld zijn. Er was zelfs een run ineens op laptops en computers, de winkels draaiden overuren.
Op een keer had een bedrijf een videoconferentie. Dat is een vergadering maar dan online. Dan zie je al je collega’s op het scherm. Je zit dan voor je camera en bent in beeld bij alle collega’s. Dat bedrijf had dus een videoconferentie en een van die collega’s bij die online vergadering was een beetje moe, vervolgens is hij op de bank gaan liggen. Maar hij had er geen erg in dat hij nog in beeld was toen hij op de bank sliep.
Hij had zijn laptop aan laten staan. De collega’s hadden hem in beeld toen hij sliep. Eens in de zoveel tijd gaat hij naar kantoor om te evalueren. Een van zijn collega’s fluistert hem in dat hij voortaan de camera van zijn laptop anders moet instellen. De andere kant op moet laten wijzen. Omdat hij tijdens die vergadering languit lag te slapen en alle collega’s die online waren hem zagen liggen. Dat is natuurlijk gênant. Er werd hartelijk om gelachen. De kennis van mij die het verhaal vertelde zei dat de gespreksleider een man die in pak achter zijn laptop zat een compliment heeft gegeven. Zo van, wat fijn dat u in pak en in stijl de vergadering hebt gevolgd. Wij vermoeden dat het een sneer was naar die collega die sliep. Dat doet de coronatijd met sommigen van ons.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar