Je gelooft het niet, maar je bent als vrouw het meest vruchtbaar tussen je 20e en 25e jaar. Jong hè? De voordelen zijn wel: je wordt het makkelijkst zwanger. Je herstelt het snelst na een bevalling. Je hebt nog een heel leven voor je als de kinderen volwassen zijn. Ouders wonen meestal in de buurt en springen sneller bij. Je hoeft later je carrière niet te onderbreken voor een zwangerschap. De nadelen daarentegen zijn: vrienden zijn vaak met heel andere dingen bezig. Je hebt nog niks kunnen opbouwen, terwijl kinderopvang en een eigen woning duur zijn. In Nederland worden de meesten rond hun 29e zwanger. De voordelen: grote kans dat vrienden ook in de luiers zitten. Je hebt tijd genoeg gehad om te reizen en uit te gaan. Je relatie staat meestal goed op de rit. Na je 25e blijft je vruchtbaarheid tot je 30e op hetzelfde niveau. Pas daarna neemt de vruchtbaarheid af. De nadelen zijn: je wilt vaak alles tegelijk, een supermoeder, carrièrevrouw en leuke vriendin zijn. De zwangerschap onderbreekt je carrière, terwijl die rond je 30e vaak net in de lift zit.

35 jaar en ouder, voordelen: je bent bewuster over de gevolgen van een kind voor je relatie en je leven. Financieel sta je er meestal goed voor. Je hebt lang van je vrijheid kunnen genieten. Nadelen: na je 35e neemt je vruchtbaarheid steeds sneller af (op je 35e ben je nog maar half zo vruchtbaar als op je 20e). De druk van de familie neemt toe. Grotere kans op een miskraam of vroeggeboorte. Grotere kans op complicaties tijdens de zwangerschap en de bevalling. Je herstelt langzamer van de bevalling. Grotere kans op aandoeningen bij de baby, zoals het syndroom van Down (op je 36e een kans van 1:215).

Over de laatste groep wil ik het hebben. Waar komt die drang, dat sterke verlangen, ineens vandaan dat vrouwen tegenwoordig wachten tot ze (bijna) te oud zijn? Die groep ziet het vaak ook al aankomen. Zodanig, dat ze voor de magische 35 jaar hun eicellen laten invriezen. Vooral de hoogopgeleide vrouwen doen dat. In geval van nood kunnen ze alsnog moeder worden. Weet je hoe scherp dat is als een vrouw reeds voor haar 35e daaraan begint te denken? Maar tegelijkertijd is het ook een eenzame tijd. Omdat die prins op het witte paard lang op zich laat wachten. En het is niet meer van deze tijd dat je eindeloos blijft wachten. Daarom beslissen ze zelf een kind te nemen. Ondanks al die stress over de afloop. De risico’s zijn enorm. Kleine kans dat je een gezond kind ter wereld brengt. Dat weerhoudt ze er niet van.

Maar waar ligt de grens van het maatschappelijk toelaatbare? Is het een obsessie? Hier ligt nog een enorm taboe op. Bang voor de reacties uit de omgeving maakt dat er een enorm leed achter deze beslissing schuilt. Je kunt je verhaal niet delen. En als jij je verhaal deelt, merk je dat de maatschappij nog niet ready is om met je mee te gaan. Je stuit op weerstand of onbegrip. Wat is de reden dat die stille hoop er nog is om koste wat kost een kind te krijgen? Ik zie mensen tot het uiterste gaan. In Nederland worden door ziekenkostenverzekeraars de behandelingen betaald tot je 42ste. Daarmee stelt Nederland een grens. Tot je 42e en dan klaar.

Daarna, zou je denken, einde droom. Niks is minder waar. De mensen vertrekken naar het buitenland. Als het bureau dat je inschakelt niet malafide is, heb je geluk. Want ook daar word misbruik gemaakt van deze kwetsbare groep om geld uit hun zak te kloppen, maar geen kind te leveren. Het kost in het buitenland tonnen aan geld. Dus alleen de zeer draagkrachtigen kunnen zich dit permitteren. Er vindt dus een enorme verschuiving plaats wat betreft het ideale plaatje, vader, moeder en kind. Uiteindelijk heeft alles met keuzes te maken. Welke keus maak jij ?

Lita Gunther