Wat hebben wij het allemaal druk. De dagen vliegen voorbij. Waar we het eigenlijk allemaal druk mee hebben? De gewone dingen, u kent dat wel. Werk, gezin, sport, vrienden, relaties, familie, boodschappen. Wij plannen onze dagen vol. Met als gevolg dat je ergens tekortschiet. Dat laatste is mij overkomen. Mijn Hindoestaanse buurvrouw van een paar huizen verder, waar ik altijd een praatje mee maakte, vertelde mij een jaar geleden dat ze die verschrikkelijke ziekte (kanker) had. Ik had zo met haar te doen. Ik nam mij voor af en toe aandacht aan haar te besteden. Terug in mijn huis werd ik weer in beslag genomen door de dagelijkse routine. Met als gevolg dat ik mijn buurvrouw totaal vergat. In de loop der tijd hoorde ik wel van de buren dat het heel slecht ging met haar. Genoeg signalen om over te gaan tot actie. Die actie bleef uit. Dat neem ik mijzelf zó kwalijk. Juist omdat ik haar had gesproken en zij had verteld dat het niet goed ging met haar, ik in mijn achterhoofd had dat ik in de buurt geld wilde ophalen voor een bloemetje. Ik deed alleen een briefje in haar brievenbus met één regel: dit is mijn telefoonnummer, als je mij nodig hebt kun je mij altijd bellen. Je weet bijna zeker dat iemand dat niet doet. Ik had haar actiever aandacht moeten geven. Juist omdat ik altijd zo leuk met haar kon praten als we elkaar op straat tegenkwamen. Ze was Surinaams dus konden wij lekker in het Sur babbelen.
Onlangs keek ik uit mijn raam en zag een hoop bruine mensen voorbij gaan. Ik dacht, waar gaan die heen? Ineens ging er een belletje bij me rinkelen. Ik dacht, het zal toch niet zo zijn dat… oh, nee! Ik drukte die gedachte meteen weg, maar ging wel bij haar buren vragen wat er aan de hand was. Niemand wist iets. Pfft…, gelukkig werd mijn vermoeden niet bevestigd. Maar toch hield het mij bezig. De volgende dag liep haar man voorbij. Wat ik nu ga zeggen is echt gebaseerd op niks. Ik heb haar man wel’s voorbij zien lopen, maar op de een of andere manier vermeed ik zijn blik. Ik had nooit trek om hem te groeten. Ik dacht, die is niet toegankelijk. Als het echt niet anders kon, knikte ik hem even toe. Verder had ik niks met hem. Ik zag hem dus voorbijlopen, toen ik met die brandende vraag zat. En dacht, nú moet ik hem echt gaan aanspreken. Ik trok de stoute schoenen aan en zei: buurman kan ik wat vragen? Hij stopte. Ik vroeg: is er iets aan de hand bij jullie, want ik zie veel reuring richting jullie huis. Hij antwoordde: ja, dat klopt, mijn vrouw is overleden. Ik wist niet waar ik moest kijken. Dat moment vergeet ik nooit meer. Dat moment was heel dubbel want ik besefte dat ik zijn stem voor het eerst gehoord had. Een heel lieve, warme, rustige stem. Zo’n stem had ik niet van hem verwacht. Ik stond perplex. Ik besefte dat ik hem al had beoordeeld zonder hem ooit gesproken te hebben. En in dit geval pakte het goed uit. Hij maakte zo’n warme indruk op mij. Ik schaamde mij dat ik hem al beoordeeld had voordat ik hem überhaupt had gesproken. En het tweede waar ik mij voor schaamde was dat ik te laat was om er voor zijn vrouw te zijn. Ze was er niet meer. Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Ik heb er zelfs over gedroomd. In die droom voel ik mij schuldig en weet ik dat het nu te laat is. De volgende dag was de begrafenis en ik had een drukke dag gepland. Ik heb meteen alles laten vallen en was op de begrafenis. Het is niet goed te praten, maar ik probeerde het daarmee een tikkeltje recht te trekken. Met haar man kan ik nu gewoon praten zonder hem een stempel te geven dat hij niet verdient. Ik hoop dat dit gezin met twee jonge dochters zijn draai vindt. Je kan tijd vrijmaken…, hoe druk je het ook hebt.
recent commentaar