Ooit heeft iemand ervoor gezorgd dat er regels zijn. Dat is de kans om je een indicatie, een gevoel van richting te geven. Over het algemeen volgen wij die regels. Maar er zijn culturen die zich totaal niet houden aan deze vorm (ik begrijp ze enigszins). Ik babbel veel met een oudere man. En die heeft mij het uitgelegd. Hij zegt: vaak doen ouders wat hun ouders ook  hebben gedaan. In hun cultuur word van je verwacht dat je met je eigen soort trouwt. Maar het zijn jonge kerels, die worden wel eens verliefd op een meisje van een andere soort. Die jongens gaan ook gewoon strak met zo een meisje om. Maar wel stiekem.

Dat is zo frustrerend. Want aan de ene kant ben je stapel op zo een meisje. Je hart, de emotionele kant van je zegt: gewoon je hart volgen. Maar je rationele kant zegt: nee, niet doen. (je eigen soort staat op je te wachten tot je zover bent om te zeggen dat je gaat trouwen) Wat ik hiermee wil zeggen is, dat je MOET kiezen. Je word gedwongen te kiezen. Of je houdt vast aan het meisje, of je laat het meisje dat aan al je wensen voldoet, gaan, om vervolgens te trouwen met je eigen soort. De praktijk heeft uitgewezen dat de mannen voor het laatste gaan. Iedereen dan blij, terwijl ik diep in mijn hart weet dat het niet oké is. De jongen kiest voor de family. Voor veiligheid. Maar is hij dan gelukkig? Nee. De druk van de family is heel groot, zodat die jongen kiest voor zijn family. Niemand wil uit de family worden gegooid.

Lita Gunther

Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)

Lees hier de privacyverklaring Hiermee geeft u toestemming om wekelijks een nieuwsbrief te ontvangen.