Ik ben sinds een maand in Suriname. Ondanks dat ik zelf een geboren Surinamer ben, verbazen een aantal dingen mij altijd weer, nadat ik daar ben gearriveerd. Soms heb ik het meteen in de gaten, soms duurt het even voor ik door heb hoe het land ook alweer in elkaar zit. Als ik Nederland ben, moet ik eerlijk toegeven, dan stort ik mij volledig in het leven in Nederland. Ik hoef dan ook het nieuws uit Suriname niet te volgen, omdat ik daar geen behoefte aan heb. Zo gaat dat bij mij, hoor, ik praat voor mijzelf. Ik heb geen behoefte aan het nieuws uit Suriname, omdat ik toch niks aan de situatie kan veranderen.
Vaak gaat het toch over de financiële situatie in het land. En je moet niet vergeten dat ik nog twee zussen in Suriname heb wonen. Dus I care about Suriname maar op mijn manier. Ik denk dat ik een beetje uit protest niks over het land wil weten . Uit protest, omdat mijn jongste zus heel arm is en als ze zou leven net als de rest van het land, ze gras zou eten. Wij hebben als family een vuist gemaakt en zorgen al ons hele leven voor haar. Iedereen doet zijn bijdrage naar gelang zijn eigen omstandigheid. Wij laten haar niet in de steek. Eigenlijk zou het land voor een sociaal vangnet moeten zorgen, denk ik af en toe hardop.
Maar als die gedachte bij mij opkomt, blokkeer ik die meteen, omdat ik weet dat het een illusie is. En weet je wat het is? Ik zou niet kunnen leven in Nederland met de wetenschap dat mijn zusje geen stroom in huis heeft omdat ze geen elektriciteit kan betalen. Dus, dat ze ’s avonds in het donker zit vanwege armoe en ik in Europa met alle gerief. Ik persoonlijk heb het tot een missie gemaakt om altijd zolang ik leef voor haar op te komen. Omdat ik vind dat ze niet de kans heeft Suriname te verlaten om elders euro’s te verdienen. Dus, als ik euro’s verdien, dan vind ik het mijn plicht om daarvan een klein deel aan haar te geven.
Soms is het in geld, soms in goederen, soms in kleding, soms in levensmiddelen. Ik ben dus nu zelf in het land en ik had voor ik vertrok met vele Surinamers gesproken die daar wonen. En steeds hoorde ik ze klagen over hoe duur alles geworden is. Ik dacht, zeur nou niet en roei met de riemen die je hebt. Doe ik toch ook in Nederland? Maaarrrrr ik ben intussen een maand in Suriname en ik ga langzaam toch de supermarkt in. Waarom ik zeg langzaam? Ik had voor ik naar Suriname kwam, zoals vele Surinamers dat doen, alles wat ik dacht nodig te hebben in dozen verpakt en naar Suriname verzonden. Dat doe je via een speciale maatschappij die daarin is gespecialiseerd om spullen naar de tropen te verschepen. Ik heb dus via zo een maatschappij mijn dozen verstuurd, dus ik had van alles bij mij. Maar nu begint het op te raken.
De voorraad raakt op en ik ga langzaam naar de supermarkt en ik ga steeds heel snel weer naar buiten. Ik denk dan bij mezelf, wie verzint het om deze corrupte prijzen aan de spullen te labelen? Dit is echt ziek. Hoe moet een burger met zijn Surinaamse dollars dit betalen? Ik lig daar soms wakker van. Want ik heb Nederlandse euro’s bij mij, dus ik heb al een grote voorsprong. Voor 1 euro krijg je 23 Surinaamse dollars. Zie je hoe immens het verschil is? Dus euro’s zijn nu GOUD voor de burgers in het land. Ik ben in deze vakantie de euro ontzettend gaan waarderen. Ik zie het, nu ik in Suriname op vakantie ben, als goud. Ja, echt. Op een positieve manier hoor. Zo van, besef hoeveel het geld waard is dat je in je hand hebt. Ik ken een fysiotherapeut, die verdient met zijn top papieren omgerekend 200, per maand. Dat kan toch niet? Na zoveel jaren ploeteren voor die papieren? Daarom heeft die man nu 4 banen. Die betaalt een prijs, want hij ziet zijn gezin haast niet. Is ‘s avonds kapot en gaat meteen slapen als hij thuiskomt om de volgende dag weer te gaan ploeteren.
Het doet zeer om mensen zo te zien zwemmen. Mocht je dit lezen en je hebt family in Suriname of ook als je geen family hebt, maak contact. Ik ken altijd wel iemand of een instantie waar je aan kan doneren. Dit is echt een tijd waarin wij elkaar moeten helpen en niet wegkijken of vingerwijzen. Er is ook een keerzijde, dat is dat vrouwen op de man uit het buitenland die hier met zijn euro’s zwaait, als bijen op de honing af komen.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar