Het is intussen alweer ruim een week alleen nog geschiedenis, maar het verhaal zal nog wel enige tijd beklijven: Feyenoord landskampioen! Dat ik, langzamerhand toch echt rijp voor ‘Voltooid leven’, dàt nog mocht meemaken! Maar er is meer om over te schrijven. In een van de vijfsterren-jubelcommentaren in de media vond ik een lapsus (= fout, gebrek), eigenlijk zelfs twee, die absoluut correctie behoeven.
Onder de titel ‘Vreugde en vandalisme’ schreef Frits Abrahams op de achterpagina van de NRC van 17 mei: ‘De voetballerij toonde de afgelopen dagen twee gezichten, het ene vertederend, het andere weerzinwekkend. Vertederend was voor mij de manier waarop de Feyenoord-supporters op de Coolsingel het kampioensfeest met hun helden vierden. Ik heb nogal wat van die feesten van dichtbij meegemaakt – bij PSV, Ajax en eerder bij Feyenoord – maar wat ik maandag op tv zag overtrof qua intensiteit álles. De spelers, de staf, de supporters – ze vormden in hun extase de eenheid die Feyenoord ook steeds op het veld was en waaraan het zijn titel te danken heeft. Bij Ajax leidt zo’n huldiging vaak tot nare taferelen, zoals vernielingen in de binnenstad en het uitjoelen en bekogelen van de burgemeester, wat vooral Femke Halsema overkwam, maar bij Feyenoord kon burgemeester Aboutaleb het feest rustig meevieren. Je kunt het plat volksvermaak noemen, of massahysterie, maar waarom zou je? Het was niet alleen een ode aan Feyenoord, maar aan de hele voetbalsport, want er is in grote delen van de wereld geen sport die zo geliefd is als deze sport. Het leek me ook geen toeval dat juist in arme steden als Napels en Rotterdam, al decennia de armste stad van Nederland, het kampioenschap zo uitzinnig gevierd werd. Voetbalvreugde ter compensatie van maatschappelijk verdriet. … … die uitbundige kampioensfeesten … moeten vooral blijven. Ik hoop nog mee te maken dat Lee Towers, amechtig liggend op zijn sterfbed, op het balkon tussen de spelers gehesen wordt om naturel kreunend te zingen: “And don’t be afraid of the dark/ And you never die alone, you never die alone.” .’ nrc.nl/nieuws/2023/05/17/vreugde-en-vandalisme
Tekst koopt door onder de afbeelding
Lapsus nr. 1 is een tot treurnis stemmende illustratie dat Abrahams kennelijk niet meer weet hoe de Paus en de Keizer ergens ver in het verleden hun strijdbijl begroeven omdat ze elkaar gevonden hadden in de afspraak: ‘Als jij ze arm houdt, houd ik ze dom’. Lapsus nr. 2 is de conclusie. De regel ‘you never die alone’ staat niet in de tekst van Lee Towers (ik heb die althans daar niet gevonden). En het is ook gewoon onjuist. Met name de socioloog Norbert Elias (1897-1990) heeft overtuigend aangetoond dat stervenden alléén willen zijn. Ik heb het zelf ook, van gepaste afstand, en paar maal quasi meegemaakt.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar