Stilzitten is niets voor mij en zeker nu je ouder wordt is het goed je hoofd te laten werken. Het is een haastige tijd waarin veel gebeurt en waarin mensen veel overkomt en soms denk ik wel eens hoe gaat het verder met hen? Zoals de volleybalclub van Vredenoord die, nu het clubgebouw dicht is, een ander plekje moest zoeken. Eerst de sporthal in het Alkemadehof, maar de laatste twee jaar samen met de volleybalclub Libanon in de sporthal aan de Slaak. Bij elkaar 60 leden die in de sporthal trainen en ook spelen tegen clubs in de regio. Veel leden hebben hier gestudeerd of gewerkt. Zij zijn eerst buiten Rotterdam gaan wonen, maar wonen nu weer hier met o.a. hun hobby vlakbij. In de sporthal gebeurt heel veel, die is ook ‘s avonds open en de sfeer is goed met de andere clubs. Dat heeft ook te maken met de mensen die er werken en liefde voor hun vak hebben. Dat is heel belangrijk, wat je ook voor werk doet. Het is niet alleen het kunnen, maar net zo belangrijk is het willen. Goed, dat die samenwerking er is met de activiteitencommissie die veel doet. Zoals met mooi weer volleyballen aan de Kralingse Plas, waar de laatste tijd veel gepraat wordt over de blauwalg. Zeker nu de plas voor veel geld is schoongemaakt en de blauwalg toch weer is teruggekomen.
Ik zit bij de PvdA in het gewest Lansingerland. De PvdA-besturen van heel Zuid-Holland komen vier keer per jaar in het Groothandelsgebouw bijeen. Op 28 september was er een vergadering waarbij de waterschapsbesturen waren uitgenodigd om te vertellen hoe het gaat met onze dijken en alle wateren. In een van die gesprekken ging het over de Kralingse Plas en werd er verteld hoe de blauwalg zich weer kan vermenigvuldigen. Er is in de plas een goede afdeklaag gelegd. Maar één stuk niet omdat dit gereserveerd moest worden voor de bagger uit onze singels. En juist dat open stuk heeft ervoor gezorgd dat de blauwalg weer kon toeslaan. Hopelijk is dat het volgend jaar verholpen en kan iedereen weer goed gebruik maken van de plas.
Wat niet mag gebeuren is het vertrek van de mariniers aan het Toepad. Veel mensen zijn opgegroeid met de mariniers. Je voelt je veilig en het hoort bij ons. De meeste mensen hebben herinneringen aan het Oostplein en het Toepad. Voor mij is het al begonnen toen ik 18 jaar was. De vader van mijn dochter Nora zat bij de mariniers en met hem trouwde ik voor hij als dienstplichtige naar Curaçao moest. Er was een kazerne aan het Toepad en een in Doorn. Ik heb hem heel vaak naar het Maasstation gebracht. Later als raadslid had ik veel contact met de eigenaar van de boerderij aan het Toepad. De boerderij moest weg voor de Amerikanen, die daar hun kantoren zouden plaatsen. Cees van den Heuvel (toen PvdAraadslid) en ik zijn daar toen nog gaan kijken. En trots ben ik dat ik als raadslid voor elkaar heb gekregen dat er een voetpad kwam voor de mariniers naar de tram. Dit pad heet dan ook het ‘Wijspad’ en die naam is verzonnen door de mariniers. Er zijn veel verhalen van mensen die houden van hun korps en dat is net zo belangrijk als het vele geld dat de zogenaamde bezuiniging opbrengt. Maar wat is er belangrijker in het leven? Geld of gevoel? Mij hoef je dat niet te vragen.
Greet Wijs
Lieve Greet,
Voor jou en al je dierbaren hele fijne feestdagen.
Groetjes, Wim de Meijer Boezemsingel 358