Heden ik, morgen gij. Dat is een gezegde. Heb er nooit bij stilgestaan wat exact daarmee bedoeld wordt. Maar dan kom je in het echte leven en overkomen dingen jou en ga je nadenken. Ik moet wel zeggen, als je niet openstaat voor nieuwe dingen, ontgaat je een hoop. Ik heb het mij eigen gemaakt om bij heel veel stil te staan.

Mijn jongste zoon Bert Koomen die bij Feyenoord in de jeugdopleiding zat, kreeg een pittige blessure. De zwaarste blessure die je kunt krijgen in de voetballerij. Dat is een voorste kruisband die afgescheurd is. Dat wens je geen voetballer toe. Het zware hieraan is dat je een heel jaar lang niet kunt voetballen. Een heel jaar lang. Dat is funest in zo een voetballertje zijn hoofd. Normaal als ze griep hebben en een week niet kunnen voetballen, dan is het al een drama. Laat staan een jaar lang. Het rotte van deze periode is dat men zegt dat je dan je vrienden leert kennen. De mensen die het echt goed met je menen. Die blijven naast je lopen. Geven je aandacht. Die zijn er voor je. Maar wat je meestal ziet gebeuren is, dat in het begin iedereen belt en aandacht heeft voor je en dat zie je dan langzaam wegebben. Totdat er echt niemand meer belt. Want vergeet niet, een jaar is lang. Mensen verslappen en vergeten jou. Dat is een van de redenen dat jongens vaak afhaken. Ze krijgen het gevoel dat ze er niet meer bij horen. Omdat wij als mensen hunkeren naar de bevestiging door de ander. En als dat wegblijft, ga je twijfelen en en raak je je focus kwijt. Die focus die je hard nodig hebt om dat jaar revalidatie door te komen.

Wat wij fijn vonden is dat er altijd en echt altijd de vader van een speler Gilberto da Silva, belde. Altijd! Om de zoveel tijd. Gewoon om te vragen hoe het ging met Bert. Dat hebben wij zo gewaardeerd. Zelf bedenk ik nu dat hij geen idee had hoe goed het ons deed. Hoe goed een beetje aandacht van de ander kan zijn. In dit geval gedurende de herstelperiode. Bert is intussen hersteld en het gaat heel goed met hem. Hij heeft intussen sinds 30 mei 2016 zijn eerste profvoetbal contract bij Feyenoord getekend. Wij zijn zo trots op Bert dat hij na 10 jaar jeugdopleiding en ondanks zijn pittige blessure zijn focus niet is kwijtgeraakt.

Welnu, je gelooft het niet. Vorige week rinkelde mijn telefoon. De vader van Gilberto weer aan de lijn zoals altijd. Maar nu met een ander verhaal .Hij zegt, Lita, je gelooft het niet, raad eens wat ons is overkomen. Ik was ongeduldig. Ik zei, zeg alsjebliefd snel wat er aan de hand is. Hij: Gilberto heeft zijn achterste kruisband gescheurd. Het was alsof het donderde en bliksemde tegelijkertijd. Want ik wist, neen, neen, neen, niet jullie. Dat wens je geen enkele voetballer toe. Ook zijn zoon niet. Ik wist, dit is foute boel omdat hij net als Bert ook een jaar lang niet zal kunnen voetballen. En dezelfde weg als Bert zal moeten afleggen. Een soms eenzame weg, dus waarbij je mensen nodig hebt om je heen. Ik zei meteen tegen hem, luister, Henrique, je weet het zelf niet, want je deed het uit liefde maar je hebt ons door die rotte periode heen gesleept. Maak je niet druk. Je kan ook op ons rekenen. Hij vond dat zo fijn om te horen. Toen waren wij met het, met die pittige blessure en een jaar later trof het noodlot zijn eigen zoon. Zo zie je maar weer hoe het leven in elkaar zit. Je weet het allemaal niet van tevoren. Leef goed met elkaar, want we hebben elkaar nodig. Vroeg of laat. Zoals nu. Nu kan ik er voor hem en zijn zoon zijn. Life is a circle.

Lita Gunther

Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
[wysija_form id=”1″]