Zo vader, zo zoon
In de voetsporen treden van een vader die veertig jaar het vak huisarts met tomeloze inzet en vol bezieling uitvoerde, lijkt geen gemakkelijke opgave. Maar dat houdt Christian Slockers (1992) niet tegen. Vanaf 1 januari 2024 runt hij de huisartsenpraktijk van zijn vader Marcel Slockers (1956) in Gezondheidscentrum De Esch. “Huisarts zijn is een heel veelzijdig en dankbaar beroep. Je steekt continu energie in het opbouwen van een langdurige relatie met je patiënt om zo een vertrouwensband op te bouwen. En dat vertrouwen is waar mijn vader om bekend staat en waar ik me ook voor de volle 100% wil gaan inzetten om dat te winnen.”
Hoe het begon…
Al van jongs af aan was Christian in en rond de huisartsenpraktijk van zijn vader te vinden. “Ik deed hier en daar wat klusjes, zoals bladeren uit de dakgoot halen omdat die was verstopt. Of uitnodigingen voor de griepprik rondbrengen. Ik had toen nog helemaal niet het idee om later dezelfde kant als mijn vader op te gaan.” Dat vuurtje werd pas jaren later aangewakkerd toen Christian met een gebroken enkel in het voormalig Havenziekenhuis belandde. “Ik was toen vijftien jaar en moest geopereerd worden. Ik weet nog dat ik toen dacht: cool beroep, dat lijkt me wel wat!”
Studie
Van het een kwam het ander. Na een jaar de studie Science, Business and Innovation aan de Vrije Universiteit van Amsterdam te hebben gevolgd – omdat hij uitgeloot was voor Geneeskunde – besloot hij een jaar later wederom toelating te doen. Dit keer met succes. De interesse van Christian lag vooral bij de richting tot internist. “Ik vond dat ‘puzzelen’ heel fascinerend.” Maar na een jaar gewerkt te hebben op de Interne bij het Spaarne Gasthuis in Hoofddorp, kwam hij erachter dat die richting voor hem veel te specifiek is. Een half jaar werken in de psychiatrie volgde, om vervolgens erachter te komen dat de appel toch niet ver van de boom valt en het vak huisarts hem toch het beste past.
Overname
Een jaar of twee geleden, toen voor Christian het einde van zijn huisartsenopleiding in zicht kwam, werd hij waarnemend huisarts in de praktijk van zijn vader in Gezondheidscentrum De Esch. “Ik heb daar lang over nagedacht. Ik wilde een bewuste keuze maken om al dan niet de praktijk van mijn vader over te nemen. Niet een keuze omdat het kon, maar omdat ik het écht wilde. Ik begon met een dag in de week waarnemen, vanaf vorig jaar werden dat er drie en nu werk ik vier dagen per week in de praktijk. De vijfde dag is administratiedag.”
Gezondheidscentrum De Esch
Zijn vader Marcel Slockers begon zijn carrière als huisarts heel anders. Hij had Geneeskunde gestudeerd in Rotterdam en in 1983 begon hij een solopraktijk in een tweekamerflat aan de Herman Bavinckstraat in De Esch. “Er was, in tegenstelling tot tegenwoordig, een overschot aan huisartsen. Ik begon met nul patiënten.” Maar als Marcel zijn tanden ergens in zet, dan laat hij niet gauw los. Samen met huisarts Hilde van Meer begon Marcel een huisartsenpraktijk. Die groeide jaren later uit tot een gezondheidscentrum en de rest is geschiedenis.
Straatdokter
Naast huisarts is Marcel Slockers straatdokter en strijdt hij al sinds jaar en dag voor betere zorg voor dak- en thuislozen. De taken van huisarts en die van straatdokter vullen elkaar volgens Marcel goed aan: “Zonder mijn werk als huisarts had ik niet zo’n goede straatdokter kunnen zijn. Als huisarts heb je een bepaalde status en een groot netwerk, waardoor je (sneller) iets voor elkaar kan krijgen. Ik wilde altijd mijn kennis en ervaring voor iedereen inzetten: voor de ‘gewone’ Rotterdammer en voor de Rotterdammer bij wie het net even allemaal wat ingewikkelder gaat. Het werk is verslavend; het is zo mooi en dankbaar.”
Dat het werk verslavend is, blijkt. Marcel is per 1 januari gestopt als huisarts, maar werkt nog altijd als straatdokter in Rotterdam en houdt nog spreekuur bij CVD-Havenzicht. “Ik wil blijven strijden voor de kwetsbare mens die de dupe is van ons (zorg)systeem. Ik zie om mij heen zoveel mensen zonder verzekering of zonder geldige documenten. Die mensen hebben daardoor officieel geen recht op medische bijstand, terwijl dat een mensenrecht is. We hebben in de afgelopen jaren al heel veel voor elkaar gekregen, maar er is nog een hele wereld te winnen. Dus daar blijven we, ook na mijn pensioen, voor strijden.”
Toekomst
Waar de blik van Marcel inmiddels vooral op straat is gericht, ligt de focus van Christian de komende jaren vooral op zijn eigen huisartsenpraktijk. “Ik hoop dat ik de komende jaren het vertrouwen van de patiënten van mijn vader kan winnen. Ze kennen mijn vader, maar mij (nog) niet. Ik wil energie stoppen in het opbouwen van een langdurige relatie met mijn patiënten. Ik ben niet bezig met dat ik hetzelfde moet zijn als hij. Natuurlijk leer ik van mijn vader en neem ik punten mee, maar we blijven twee individuen. Ik lijk al als twee druppels water op hem, dat hoeft er geen één te worden”, lacht Christian.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar