Vroeger was scheiden een zeldzaamheid. Nu is het schering en inslag. Je hoort er voortdurend over. De kranten staan tegenwoordig vol met advertenties van scheidingsmakelaars en de mediators zijn hot. Allemaal handlangers om het scheidingsproces in goede banen te leiden.
Een op de vijf relaties wordt verbroken. Het lijkt alsof het elke dag meer wordt. Het heeft niets te maken met het milieu. Het kan ons allen overkomen. Enorm triest. Wat het nog complexer maakt, is dat er een verschuiving heeft plaatsgevonden. Voorheen waren het de mannen die vreemdgingen en dat was de belangrijkste reden waarom mensen uit elkaar gingen. Ik schrik van de resultaten van een onlangs gehouden onderzoek. Daaruit is gebleken dat 80 procent van de vrouwen wel eens buiten de deur snoept. Overwerken blijkt nog altijd de nummer één smoes als het om vreemdgaan gaat. Er raast een onzichtbare tsunami van vreemdgaande vrouwen door de samenleving… Hoe kan het dat 80 procent van de vrouwen vreemdgaat en niemand het in de gaten heeft?
Ik ben een levensgenieter en doe volop mee aan het nachtleven. Uiteenlopende plekken, van café tot disco. Ik vind het prettig om rond te kijken en te zien wat er gebeurt. Ik heb het in de praktijk langzaam zien gebeuren. Ik heb het er met mijn vriendinnen over gehad dat vrouwen openlijk flirten. Niet stiekem. Het lijkt alsof het allemaal mag en geoorloofd is. Ik schrik niet van de cijfers van het onderzoek. Wat ik heel triest vind is, dat al deze gedragingen ergens toe leiden waar wij niet blij van worden. Een veel gehoorde kreet van vrouwen: ik ben er ook nog. Ik ontplof dan bijna, en wil dan zeggen: je bent er ook nog? Hoezo, kom je daar nu pas achter? Alles wat je gedaan hebt zijn de keuzes die jijzelf gemaakt hebt. Dat het verkeerd heeft uitgepakt, dat kan. Maar dan moet je ook vrouw genoeg zijn om te zeggen: dit wil ik niet meer en stap je uit die relatie. Maar ga niet roepen, ik ben er ook nog, en vervolgens de bloemetjes buiten zetten.
Waarom ik dit afkeur in de eerste plaats is dat er vaak kinderen in het spel zijn, die pas aan het einde van het verhaal voorkomen. Terwijl wij ouders ervoor moeten zorgen dat, wat er ook gebeurt, welke beslissing wij ook nemen, de kinderen er zo min mogelijk schade van ondervinden. Wat blijkt nu jaren later? Van de week stond in de krant dat er onderzoek is gedaan naar de kinderen van gescheiden ouders. Dat scheidingsprocessen enorme gaten slaan in de levens van kinderen. Daar had je op kunnen wachten. Ik heb in de vele jaren dat ik met ouders praat, weinig ouders meegemaakt die het nadrukkelijk hebben over de belangen van hun kinderen. Maar ik gooi niet iedereen op dezelfde hoop. Natuurlijk zijn er genoeg warme gezinnen die na het scheidingsproces ervoor zorgen dat de kinderen er zo min mogelijk last van hebben. Ik heb het over die groep die nog wakker moet worden. Niet voor niks is dit onderzoek gedaan. In 1991 constateerden de Amerikaanse echtscheidingsonderzoekers Amato en Keith dat kinderen, ongeacht hun leeftijd, die een echtscheiding hadden meegemaakt: aanzienlijk slechter presteren op school; meer gedragsproblemen vertonen; zich psychisch en emotioneel minder goed voelen; een lager zelfbeeld hebben; meer problemen met sociale relaties hebben.
Ouders, werk aan de winkel. Kijk in de spiegel. Vraag je af of je het werkelijk zo slecht hebt samen. Het leven is een golfbeweging.
Dit is de reden waarom cliënten regelmatig terug gestuurd worden naar een relatietherapeut. Geloof in je gezin en werk daar voor; Pas dan wordt je echt gelukkig. En weet je dat de echte les is, bij je volgende partner kom je weer dezelfde problemen tegen, dus die problemen kun je beter meteen tackelen in de relatie met de ouder van je kinderen.