Slovenië (2)

Het is prachtig weer in Slovenië, maar helaas met de verkeerde windrichting. Dus geen wind om hier te paragliden. Via tablet of telefoon is iedereen in de weer met het weer, maar alle sites voorspellen dat deze windrichting nog drie dagen aanhoudt. Dan nemen wij ‘s morgens op de tweede dag met zestien man een rigoureus besluit: wij verlaten Slovenië en reizen naar Italië. Drie uur rijden, andere slaapplek. Ik rij met de bus mee. Na een uur begint de stemming melig te worden. Op een gezellige manier wordt iedereen in de maling genomen. De Belgen blijven beleefd, maar de Nederlanders gaan ver.

De gesprekken variëren van vliegen tot de frequentie van wisselen van onderbroek. En niemand geneert zich. Iedereen vertelt wel iets geks over zichzelf. Zo vertelt iemand dat hij regelmatig puzzels legt. Reacties in de bus: ,,Wie legt er nu nog puzzelstukjes anno 2015?” Onverstoorbaar meldt de puzzelaar dat hij wel eens een puzzel heeft gelegd van 12.000 stukjes. Reacties vol ongeloof volgen. Dan vertelt hij dat er zelfs een puzzel bestaat van 32.000 stukjes. Dat wordt in twijfel getrokken. Een snelle rekenaar rekent uit dat dit een puzzel zou moeten zijn van minstens 2 x 4 meter. In de bus wordt meteen gegoogeld en inderdaad, het is waar: de Duitse fabrikant Ravensburger blijkt inderdaad een puzzel te verkopen van maar liefst 32.256 stukjes. De stukjes wegen bij elkaar 17 kilo. De New York City Window puzzel. Als de puzzel in elkaar zit beslaat hij een oppervlakte van 5,44 x 1,92 meter, ongeveer net zo groot als twee garagedeuren. Deze puzzel leg je niet op een zondagmiddag. Die leg je helemaal niet, want wie heeft zo´n grote tafel? Nu kan je wel zeggen: ‘Je moet wel gek zijn, wie gaat er nu zoveel stukjes leggen? Totaal zinloos’. Maar dat past wel bij de zinloosheid van het leven. Doen wij allemaal niet dingen om aan de realiteit te ontsnappen? Hoeveel mensen spelen niet computerspelletjes, en dan niet een uurtje per week, maar soms vier uur per dag, elke dag weer? Enfin, als wij in ons nieuwe hotel in Italië aankomen, blijkt dat iedereen in de bus knettergek is, ook ik. En dat maakt ons eigenlijk weer doodgewoon.