Frankrijk. Alle bruiloftsgasten zijn inmiddels verdwenen. De meesten zijn terug naar Nederland. Alleen mijn vrouw Marian en ik zijn nog op de mas (Zuid-Franse wijnboerderij). Het is stil en eenzaam, na meer dan drie dagen de hele dag met iedereen te hebben gekletst, gegeten en geklonken. We pakken de koffers en vertrekken weer naar de kust.

Er zijn in Frankrijk nog een paar mooie plaatsjes die de moeite waard zijn en waar wij nog niet zijn geweest. Een ervan is Cassis. We prikken de Tomtom op het centrum van Cassis en tuffen in onze huurauto met een slakkengangetje ‘langs ’s Heeren wegen’. Na 100 km en vier gezellige stops rijden wij ons klem in de smalle drukke straten van Cassis. We hebben vakantie, dus geen haast, maar na een half uur ben ik het toch zat. Dan komen wij op de boulevard. Wat is het daar gezellig druk, allemaal terrasjes, honderden bootjes in de haven en op het jeu de boulesveldje oude mannetjes met er dof uitziende jeu de boules ballen . Maar… geen parkeerplaats. In elk klein plaatsje is altijd één plek te vinden die het állergezelligst is. Het kan overal druk zijn, maar één pleintje, daar gebeurt altijd het allermeest. Zo ook in Cassis. In dit geval is dat bij de ijszaak. Boven die ijszaak is een balkonnetje van een hotel en ik zeg tegen Marian: ,,Stap maar uit en probeer één van die kamers te regelen.

Ik rij ondertussen wel een paar rondjes.” Als ik na drie rondjes weer langskom zwaait ze met een papiertje: ,,We hebben hem, vlak boven de ijszaak, de auto kan in hun garage, maar de bedden zijn verschrikkelijk en de laatste renovatie dateert van 1975, toen oranje en schrootjes nog in de mode waren”. Ze heeft niets te veel gezegd. We doen die nacht geen oog dicht en staan op met rugpijn, maar het balkon is een feest dat alles goedmaakt. Zeg nou zelf!

Bruiloft 6 - Jacques Beket

Jacques Beket