Met de komst van de social media, internet, mobiele telefonie, verandert er heel veel. Het is een vooruitgang maar tevens een achteruitgang. Ik zie de mensen die getrouwd zijn (de hele dag met dat ding in hun hand lopen) met hun mobiel, al raar opkijken als ik dit zeg. Het is een vooruitgang omdat er zoveel dingen sneller geregeld kunnen worden. Bijvoorbeeld 1 druk op de knop en je hebt een vakantie geboekt, 1 klik op de knop en je hebt kleren besteld die tot aan je deur geleverd worden. Geen urenlang geslenter meer door de stad op zoek naar dat ene kledingstuk. Gewoon lekker vanuit je luie stoel winkelen via de computer. Dat kan allemaal. Dat nu iedereen een mobiel heeft is een vooruitgang omdat je altijd bereikbaar bent. Je kunt via jouw mobiel betalingen doen, je vrienden in de gaten houden via al die vrienden sites, zoals Facebook.

Het gevolg is dat je altijd je mobiel op zak hebt. Dat je niet vrij bent. Als je vroeger een wandeling in het bos maakte om even tot tot rust te komen, dan kwam je ook tot rust. Je maakte je hoofd leeg en dacht nergens aan. Terug naar het pure bestaan. Wie schetst mijn verbazing als ik mensen zie wandelen met een mobiel in de hand? Steeds erop kijkend alsof ze niks willen missen, ook niet dat ene moment. Zijn wij een slaaf aan het worden van al die futuristische snufjes?

Gewoon een gesprek met de ander aangaan gaat al bijna niet meer zonder dat die afgeleid steeds op zijn telefoon kijkt. Juist omdat ik weet dat het ongeïnteresseerd overkomt, doe ik dat zelf niet. Maar je ziet het wel vaker om je heen dat niemand meer oog heeft voor elkaar. Je kunt zelfs flirten via een app. Dus waar je vroeger in een kroeg of discotheek gezellig om je heen keek naar die ene leuke vent, daar heb je nu een app voor nodig die je vertelt dat in die hoek, die man met dat zwart overhemd, interesse heeft in jou. Het heeft wel wat. Maar ik ben toch nog heel ouderwets ingesteld ik vind dat je nog gewoon om je heen moet kijken als je iemand leuk vind. Dat oogcontact, dat kijken naar elkaar, dan een beetje verlegen lachen, af en toe langslopen, of een praatje gaan maken. Dat vervaagt allemaal. Terwijl ik juist vind dat je iemand in de ogen moet kijken om je mind op te maken welke richting je op gaat met iemand. Dat nostalgische, dat opwindende, dat bij het veroveren hoort, valt bijna weg. Het veroveren van iemand is bijna een zakelijke deal geworden. Die app vindt dat we bij elkaar passen, dus laten we het proberen. Nee, ik blijf nog even bij het veroveren via fysiek contact. Die app is een uitkomst voor verlegen mensen maar uiteindelijk moet je mij in de ogen kijken als wij een drankje gaan doen en dan val je al snel door de mand, want de man die ik leuk vond op de app blijkt de heel andere, verlegen, nietszeggende man die voor mij zit. Wat moet ik daarmee? In het dagelijks leven moeten we toch ook mondeling communiceren? Dus staar je niet blind op al de hebbedingetjes. Ga ook gewoon op de ouderwetse manier aan de slag zodat je een balans hebt. Een beetje social media die je op weg helpt en een beetje van jezelf laat zien, kan wel, maar verschuil je niet achter een apparaat.

Lita Gunther