Ik was zo verbaasd, dat ik mij suf heb lopen piekeren. Een jong meisje waar ik goed mee overweg kan, voelde zich van de week niet goed. Ik belde om haar beterschap te wensen. Vroeg wat ze precies had en wat ze eigenlijk voelde. Ze barstte in snikken uit. Zei: Lita, ik weet dat ik goed met jou kan praten maar ik ben letterlijk ZIEK geworden van mijn bloedeigen vader. Wat jullie niet weten is, dat het een gezin is van allochtone afkomst. Een man die de gelegenheid kreeg om de oversteek te maken naar Nederland om hier een nieuw leven op te bouwen, want in zijn eigen land is het een arme bedoening. Deze gelukzoekers beseffen niet dat ze het geluk hebben gehad naar Nederland te kunnen, het land van melk en honing waar vele sociale voorzieningen uitstekend geregeld zijn. Waardoor je in ieder geval nooit honger hoeft te leiden. Als je als mens die kans hebt gehad, maak er dan het beste van. Haal alles eruit wat erin zit. Die man komt naar Nederland en begint een gezin. Wat er in zijn bolletje omging, zullen we nooit weten maar hij verlaat van de een op de andere dag zijn gezin. Laat vrouw met twee kinderen achter. Die kinderen zijn inmiddels groot, rond de 21 jaar, maar ze vragen zich nog dagelijks af waarom papa is weggegaan en nooit meer naar ze heeft omgekeken. Alle herinneringen die ze aan hem hebben zijn negatief. Iets waar ik bijna om kan huilen is, dat hij tegen zijn kind van rond de 4 jaar zei, jij bent dom, van jou komt later NIKS terecht. En dan spuugde hij naast haar, alsof hij wilde zeggen: HOND. Zo afkeurend kan je toch niet zijn naar je bloedeigen kind? Hij heeft nooit meer naar zijn gezin omgekeken. Je voelt het al. Dit gezin leefde in extreme armoe. Vader die wegbleef, de kinderen die zich afgewezen voelden.
Wat zie je? Dat deze twee kids extreem agressief zijn. Dat meisje die ik nu dus een luisterend oor bied, zegt: Lita, Ik weet dat ik agressief ben. Ik weet ook waar het door komt. Ik heb een kort lontje. Dat heb ik omdat ik al mijn hele leven voor mezelf moet opkomen. Ik miste een vader. Dus heb ik de houding van: maak me niet boos, want dan maak ik gehakt van je. Deze boosheid is een combinatie van het missen van een vader en het op de verkeerde manier uiten. Gelukkig ziet ze dat zelf in en gaat ermee aan de slag door op kickboksen te gaan. Die sport staat erom bekend om dat je daar je agressie in kwijt kan. Door keihard tegen een boksbal te slaan, onder andere. Maar nu zijn er alleen maar verliezers. Want je kan wel je agressie kwijtraken middels sport maar als je beïnvloed word door een boze vader die weer in beeld komt en je wereld op zijn kop zet, dat schiet natuurlijk niet op. Die vader zou geen vader meer mogen zijn, van geen enkel kind. Jammer, dat deze figuren rondlopen. Wat deze man onlangs flikte om tegen zijn dochter te zeggen! Zijn zoon is onlangs opgepakt en moet de gevangenis is. Ook zo een boze jongen. Boos op de wereld. Om hetzelfde feit, dat hij geen vader heeft gehad en als hij die had, dan was het een nare man. Zie je, hoe ver dat kan gaan? Die jongen moet dus de bak in. Zijn zusje belde naar die vader. Ze zei: luister, ik weet dat jij weet in welke gevangenis mijn broer en jouw zoon zit. Mag ik dat adres? Nou…, ik schaam mij om te herhalen wat die man tegen zijn bloedeigendochter zei. Hij zei: ik ga het je nooit zeggen. Pas als ik gepoept hebt en je dat hebt opgegeten, want je bent niet meer waard. Hoepel op! En hij verbrak de verbinding. Dit meisje van pas 21 jaar trok wit weg. En was hier twee dagen hier ziek van. Ziek, omdat het niet ophoudt dat hij haar kleineert en omdat hij een volwassen man is die zo tegen een kind praat. Zijn bloedeigen kind. Het kan er bij haar niet in, dat ze zo constant afgewezen wordt. Ze vroeg mij: Lita, waarom is mijn vader zo boos? Ik zei: het lastige met trauma’s (kutdingen die je meemaakt ergens in je leven) is, als je die geen plek geeft, die niet verwerkt, blijf je je hele leven ermee rondlopen. Die woede neem je mee naar je omgeving en die vergiftig je. Deze family blijft in een vicieuze cirkel van pijn en afwijzing ronddraaien. Wanneer houdt het op? In ieder geval heb ik dit meisje een beetje onder mijn hoede, ik praat veel met haar. Wellicht kan ze inzien dat haar NIKS mankeert maar dat ze gewoon in het verkeerde gezin geboren is en er nu niks meer aan kan veranderen. Maar er wel aan kan werken. Zodat de generatie van haar eigen kids die ze ooit zal krijgen in een niet agressieve omgeving opgroeit. Wij gaan die vicieuze cirkel doorbreken.
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar