Pas sprak ik iemand aan de telefoon die in een familiezaak ‘een pitbull’ nodig had. Daarmee werd bedoeld een type advocaat dat vooropgaat in de strijd tegen de ex-partner. Wat mij betreft moet je voor een pitbull echter in een asiel en niet bij een advocatenkantoor zijn.
Een advocaat mag hard op de inhoud zijn, maar moet – zeker in het familierecht – zacht op de persoon blijven. Dat de ex-partner recent veroordeeld is voor een geweldsmisdrijf kun je in een gezag/omgangszaak benoemen, zodat de rechter daar rekening mee kan houden, maar een ex-partner zonder grond diskwalificeren als psychopaat en narcist voegt niets toe. Bovendien ben ik jurist en geen psycholoog en dan geldt toch: “wovon man nicht reden kann, darüber muß man schweigen“.
De advocaat is er om conflicten te de-escaleren en niet om olie op het vuur te gooien. De advocaat behartigt het belang van de klant, maar is geen verlengstuk van de klant. Dat geeft in de praktijk wel eens spanningen, maar dit is voor mij wel het wezen van mijn werk. Het beeld van een pitbull past daar niet bij. Ik zie mijzelf meer als een gids, maar ook weer niet als geleidehond, want klanten zijn niet blind. Honden passen misschien niet zo bij advocaten, ook als is het soms een hondebaan.
Ik adviseer iemand die om een pitbull-advocaat vraagt dan ook om verder te zoeken. Misschien zijn er advocaten die deze rol wel vinden passen, maar ik denk dat je voor een trouwe viervoeter toch beter naar een asiel kunt gaan. Hoewel een advocaat in zaken langdurig en intensief met klanten kan samenwerken, heeft een zaak uiteindelijk toch een begin en een eind waarna de wegen van klant en advocaat weer (soms voor even) scheiden. Bij die rol past niet het beeld van de hond die elke avond met de riem bij de deur op het baasje wacht.
Ton Rhijnsburger
Meld u aan voor De Ster nieuwsbrief (U ontvangt een bevestigingsmail)
recent commentaar